مديريت رواناب شهري در توسعه پايدار و محيط زيست

سطوح خيابان‌ها و پشت‌بام ساختمان‌ها در شهر‌ها همانند مانعي در برابر نفوذ آب باران به داخل خاك عمل كرده و درنتيجه افزايش رواناب در سطح شهر را به دنبال خواهند داشت. يكي از راهكار‌هاي عملي كه علاوه بر تأمين بخشي از نياز غير‌شرب ساكنين، در كاهش رواناب سطح شهر‌ها و خسارات ناشي از آن نيز مي‌تواند مؤثر باشد، اجراي سامانه‌هاي استحصال آب باران است. در اين روش، بخش اعظمي از رواناب حاصل از بارش در مخازن ذخيره مي‌گردد. در اين تحقيق، با شبيه‌سازي سامانه سطوح آبگير پشت‌بام ساختمان‌هاي مسكوني در نرم‌افزار Matlab، به بهينه‌سازي مخازن ذخيره آب باران در شهر‌هاي كرج و اهواز پرداخته شد و با توجه به حجم بهينه مخازن، آمار بارندگي و مشخصات ساختمان‌هاي مسكوني، به تحليل و بررسي حجم آب قابل ذخيره و حجم آب سرريز شده از مخازن پرداخته شد و برآوردي از تعداد روزهايي از سال كه بتوان با استفاده از اين رواناب، نياز غيرشرب ساكنين را تأمين كرد، صورت گرفت. نتايج نشان داد كه علي‌رغم اين‌كه متوسط بارندگي سالانه اهواز از كرج كم‌تر مي‌باشد، ولي نسبت سرريز از مخزن در اهواز به دليل نامنظم و رگباري بودن روند بارش در اين شهر بيشتر بوده و درصد تبديل بارش به رواناب بيشتر است.