مباني راديكاليسم سياسي در ايران پهلوي؛ 1357-1340

Fundamentals of Political Radicalism in Pahlavi Iran; 1357-1340

از دهه 1340 به بعد شرايط خاصي از نظر سياسي، اجتماعي- اقتصادي و فرهنگي­(مدرنيزاسيون) بر جامعه ايران حكمفرما شد كه تغييرات گسترده‌اي را در سطح جامعه به‌وجود آورد و موجي از مخالفت‌هاي گسترده را از سال 1340 موجب گرديد كه همگي سبب نوعي راديكاليسم سياسي شد. سؤال اصلي ما در اين تحقيق اين است كه چرا راديكاليسم سياسي در ميان نيروهاي اسلامي در دهه‌هاي 40 و 50 شيوع پيدا كرده است؟. فرضيه تحقيق حاضر اين است كه ماهيّت، ساختار و عملكرد نظام سياسي پهلوي دوم­(نوسازي ناموزون) موجب به وجود آمدن راديكاليسم سياسي ميان گروه‌هاي سياسي اسلامي در دهه‌هاي 40 و 50 شده است. يافته­ هاي پژوهش حاضر نيز نشان مي­دهد، اجراي سياست‌­هايي چون؛ بي­اعتنايي به مذهب و روحانيت، ترويج و تبليغ فرهنگ غربي و موارد ديگر سبب نوعي راديكاليسم سياسي شد. لذا ظهور جنبش­ هاي اسلامي ويژگي عمده اين مقطع از تاريخ معاصر ايران است. بنابراين مقاله حاضر سعي مي‌نمايد با استفاده از روش تحليلي- تبييني و استفاده از منابع كتابخانه ­اي به بررسي راديكاليسم در ايران معاصر(1357- 1340) بپردازد..

From the 1940s onwards, certain political, socio-economic, and cultural conditions (modernization) prevailed in Iranian society that led to widespread changes in society, and a wave of widespread opposition from 1340, all of which led to a kind of political radicalism. Was. Our main question in this study is why political radicalism has spread among Islamic forces in the 1940s and 1950s. The hypothesis of the present study is that the nature, structure and function of the second Pahlavi political system (unbalanced modernization) has led to the emergence of political radicalism among Islamic political groups in the 1940s and 1950s. The findings of the present study also show that the implementation of policies such as; Disregard for religion and the clergy, the promotion of Western culture, and so on, led to a kind of political radicalism. Therefore, the emergence of Islamic movements is a major feature of this period in the contemporary history of Iran. Therefore, the present article tries to study radicalism in contemporary Iran (1978-1997) by using analytical-explanatory method and using library resources.