جايگاه اقليم كردستان عراق در سياست‌هاي منطقه‌اي ايالات‌متحده آمريكا در غرب‌ آسيا

پس از حملات 11 سپتامبر 2001 ميلادي در ايالات‌متحده آمريكا، اين كشور به بهانۀ مبارزه با تروريسم و با كمك برخي هم‌پيمانان غربي و منطقه‌اي خود، به دو كشور افغانستان و عراق لشكركشي كرده و آنها را به اشغال خويش درآورد. در عراق، با سقوط صدام و رژيم بعث گروه‌هاي مختلف حاضر در صحنۀ سياسي اين كشور تلاش كرده­اند تا با توجه به خلأ قدرت به وجودآمده، سهم بيشتري از قدرت را به خويش اختصاص دهند. در اين ميان، كُردها كه همواره از منظر آمريكايي‌ها به‌عنوان گروهي ميانه‌رو كه مي‌توانند به‌مانند ابزاري در جهت توازن سياسي منطقه به كار گرفته شوند و در آيندۀ ژئوپلتيكي منطقه اثربخش باشند، با پشتيباني اين كشور از استقلال نسبي (فرافدرالي) برخوردار شدند. با خروج نيروهاي آمريكا از عراق در سال 2011 ميلادي و پس از آن، شكنندگي اوليه دولت مركزي عراق در مواجهه با داعش، كُردها كه از حمايت ويژ‌ۀ آمريكايي‌ها برخوردار شده بودند، فرصت بيشتري يافتند تا اقدامات جدي‌تري را در زمينۀ استقلال‌ كردستان صورت داده و همه‌پرسي استقلال را در سپتامبر 2017 ميلادي در مناطق تحت هدايت خويش برگزار كنند. بر اين اساس، پرسش اساسي مقاله پيش‌رو اين است كه «كردستان عراق در سياست‌هاي منطقه‌اي ايالات محده آمريكا در غرب ‌آسيا از چه جايگاهي برخوردار است؟». فرضيۀ اصلي نيز اين است كه كردستان عراق در طول تاريخ در سياست‌هاي ايالات‌متحده در غرب‌ آسيا همواره جنبه صرف ابزاري داشته و از آن به‌منظور ايجاد تغييرات ژئوپلتيكي مورد نظر در منطقه در راستاي اجراي توطئه «خاورميانه جديد»، تحديد نفوذ فزاينده منطقه‌اي جمهوري اسلامي ايران و تأمين امنيت رژيم صهيونيستي اسرائيل استفاده كرده است.