خاستگاه رواني احساس گناه در عهد عتيق و عهد جديد: رهيافتي روان‌كاوانه

The Mental Base of Guilt in the Old and New Testaments: A Psychoanalytic Approach

احساس­ گناه از تجربه­ هاي رايج زندگي دين‌دارانه است. اين پژوهش با هدف پاسخ‌گويي به اين پرسش ­ها انجام شده است: احساس گناه در متون عهد عتيق و جديد چگونه بازتاب يافته است؟ توصيف خاستگاه رواني احساس گناه در اين متون با چه اصطلاحاتي صورت گرفته است؟ از آن‌جا كه نخستين تحليل روشن از اين احساس در سنت روان‌كاوي شكل گرفت، اين پرسش هم مطرح مي­شود كه زبان و روايت اين متون از احساس گناه تا چه اندازه با تبيين روان‌كاوي از آن هم‌خوان است؟ در مجموعۀ عهد عتيق مزامير سرشار از تجربۀ احساس گناه است. در عهد جديد نيز پولس مهم‌ترين نقش را در توصيف و تبيين اين احساس دارد. ساختار و سبك اصلي روايت احساس گناه در هر سه دورۀ عهد عتيق، عهد جديد و روان‌كاوي يكسان است، اما در گذر زمان با افزايش تمايز واژه­ هاي دلالت‌كننده بر ساحت­ هاي روان آدمي توان تبيين نويسندگان از خاستگاه رواني احساس گناه بيشتر شده و به زبان روشن­ تري رسيده ­اند.

In religious Life guilt is a common emotional experience. This study has been carried out to find out: How the Old and New Testaments speak about guilt? What are the words used by the Old and New Testaments writers in explaining the mental process involved in experiencing guilt? As Guilt was first vividly analyzed in psychoanalytic tradition, this question has also been discussed: Does the Bible’s language and narrative of guilt correspond to Psychoanalytic narrative and terms? In the Old Testament, guilt is dealt with more fully in Psalms. In the New Testament Paul is the Chief figure that describes and explains guilt. The Basic structure of guilt narrative is the same in the Old Testament, New Testament and Psychoanalysis, but throughout history differentiated words and terms have reinforced writer’ explanatory competence and they have reached a more explicit language.