نگاهي نو به نسبت وحدت شخصي و وحدت تشكيكي وجود

A New Look at the Relativity of Personal Unity and Dubious Unity of Existence

اين مقاله در صدد ارائه ديدگاهي نو در بارة نسبت ميان «وحدت شخصي وجود» در حوزه عرفان و «وحدت تشكيكي وجود» در حوزه فلسفه است. در همين راستا با تكيه بر ادبيات، قواعد و روشهاي مختلف آنها، اين دو ديدگاه وحدت‌گرا را نه در طول و عرض هم كه در دو حوزة مختلف معرفتي و متناظر بر يكديگر مي داند. بر همين اساس اين دو موضوع را در كتب فيلسوف شهير مشرق زمين جناب صدرالمتألهين دنبال كرده و با ارائه تقدم و تأخر آثار ايشان بر پذيرش توأمان اين دو رويكرد هستي شناسانه در آثار ايشان تأكيد مي ورزد.

This paper seeks to present a novel perspective about the relativity between Personal Unity of Existence in mysticism and Dubious Unity of Existence in philosophy. To this end, relying on literature, principles and relevant different approaches, these two unity-oriented perspectives are considered not across one another but within two various insightful overlapping fields. Accordingly, these two subject matters are traces in the book written by the oriental well-known philosopher Mr. Sadrolmoteahhelin, and by presenting the beginning and the final works of him the writer underscores the equal acceptance of the above mentioned cosmological approach in his works.