مولفه هاي سياست گذاري نظام اسلامي بر مبناي انديشه سياسي مقام معظم رهبري

The Components of the Policy Making of Islamic System in the Supreme Leader’s Political Thought

سياست‌گذاري در نظام‌هاي سياسي همواره در جهت تحقق بخشيدن به اهداف دولت‌ها تعريف مي‌گردد. نقش رهبران در جامعه، نقش هدايت‌كنندگي است و در مسير آن سياست‌گذاري يك كشور را ترسيم مي‌كنند. براساس قانون اساسي جمهوري اسلامي، رهبري بالاترين مقام را براي تصميم‌گيري‌هاي كلان در سياست‌گذاري نظام را داشته و ديدگاه‌هاي ايشان برگرفته از اصول و آرمان‌هاي انقلاب اسلامي است. براين‌اساس، سوال اصلي تحقيق اين است كه مولفه‌هاي سياست‌گذاري نظام اسلامي در انديشه سياسي مقام معظم رهبري كدام‌اند؟ فرضيه مقاله بر اين فرض استوار است كه با توجه به مدل‌هاي سياست‌گذاري عينيت‌گرا، آرمان‌گرا و ذهنيت‌گرا، سياست‌گذاري در انديشه رهبري از زواياي گوناگون و متنوعي برخوردار است. يافته‌هاي پژوهش حكايت از اين نكته دارد كه سياست‌گذاري رهبري در چهار حيطه سياست‌گذاري اجتماعي، سياست‌گذاري امنيتي، سياست‌گذاري دفاعي و سياست‌گذاري اسلامي قرار مي‌گيرد. هر چهار حيطه در مجموعه الگوي عينيت‌گرا مي‌گنجد. همچنين اين نوشتار براي پيشبرد فرضيه خود از روش توصيفي‌ تحليلي و استفاده از منابع كتابخانه‌اي بهره برده است.

Policy making in political systems is always defined as a means for achieving the goals of governments. The role of community leaders is giving guidance and in this way they frame the policy of country. According to the Constitution of the Islamic Republic, the supreme leader has the highest position of authority in making major decisions about the policy making of the system, and his views are in accord with the principles and aspirations of the Islamic Revolution. The main question of the research is: what are the components of the policy making of Islamic system in the political thought of the supreme leader? The hypothesis of the paper is based on the assumption that, concerning the objective, idealistic and subjective models of policy making, the ideas which the supreme leader holds in this regard can be viewed from different angles. The research findings indicate that, the supreme leader considers that policy making covers four areas: social policy making, security policy making, defense policy making and Islamic policy making. All the four areas fall into the category of objective pattern. Using a descriptive-analytical method and referring to library resources, this paper seeks to confirm the mentioned hypothesis.