چالش بي انگيزگي و موانع مشاركت دانشجويان در برنامه هاي درسي ورزش دانشگاهي

با وجودي كه مشاركت در فعاليت ‌ هاي ورزشي مي تواند آثار مثبتي در نشاط دانشجويان همراه داشته باشد، بسياري از دانشجويان اغلب انگيزه و مشاركت كمتري در اين برنامه ها دارند. لذا هدف پژوهش حاضر، شناسايي موانع مشاركت دانشجويان در فعاليت هاي ورزشي در دانشگاه يزد بود. از روش پژوهش توصيفيتحليلي استفاده شد. جامعۀ پژوهش شامل تمامي دانشجويان سال سوم و چهارم دورۀ كارشناسي دانشگاه يزد بود.از طريق فرمول كوكران تعداد 360 نفر به عنوان نمونه به صورت تصادفي طبقه اي مساوي انتخاب شدند. همچنين با روش نمونه گيري هدفمند، تعداد 5 مدرس ورزشي انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه محقق ساخته بود كه روايي و پايايي آن تأييد شد. به منظور تحليل داده ها، از آمار توصيفي و استنباطي در قالب تحليل معادلات ساختاري و تحليل واريانس رتبه اي استفاده شد. همچنين در بخش پرسش تشريحي، از تحليل كيفي استفاده شد. يافته ‌ها نشان داد متغيرهاي «موانع فردي» (0.63) و «سازماني و مديريتي» (0.47) بالاترين تأثير را در ساخت متغير موانع مشاركت در فعاليت ورزشي داشتند. همچنين، مشخص شد 40% از تغييرات واريانس متغير موانع مشاركت در فعاليت ورزشي، از طريق متغير «موانع فردي» قابل تبيين است و از ميان شاخص هاي آن، «ضعف آگاهي و نگرش» و «ضعف اقتصادي» بالاترين ميزان مداخله را به خود اختصاص دادند. پس از آن، «موانع سازماني و مديريتي» تبيين كننده 22% تغييرات واريانس متغير موانع مشاركت بود كه از ميان شاخص هاي آن، «ضعف مديريتي ورزشي»، بالاترين ميزان مداخله را به خود اختصاص داد. با توجه به نقش موانع فردي در ضعف مشاركت دانشجويان در ورزش، پژوهش حاضر اجراي طرح هاي تشويقي، توسعه امكانات ورزشي و آگاهي رساني و فرهنگ سازي را به عنوان پيشنهادهاي كاربردي مورد تاكيد قرار مي دهد.