اثربخشي آموزش شناختي ارتقاء اميد بر آشفتگي روانشناختي دانشجويان دانشگاه پيام نور

Effectiveness of the Cognitive-based Training of Hope Enhancement in Psychological Distress of Payame Noor University students

روش‍: بدين منظور 32 نفر با استفاده از روش نمونهگيري مبتني بر هدف از ميان مراجعه كنندگان به مركز مشاورۀ دانشگاه با توجه به معيارهاي در نظر گرفته شده انتخاب و بهعنوان نمونه منظور گرديدند. روش تحقيق دراين مطالعه از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيشآزمون- پسآزمون همراه با گروه گواه بود. از مصاحبة باليني و مقياس افسردگي، اضطراب و استرس لويندا (1995) براي سنجش آشفتگي روانشناختي بهعنوان ابزارهاي پژوهش استفاده گرديد. برنامه آموزش شناختي ارتقاء اميد طي 8 جلسۀ 60 دقيقهاي و درمدت 4 هفتهي متوالي به دانشجويان ارائه گرديد. بدين منظور نمونۀ تحقيق به صورت تصادفي در2 گروه 16 نفري (يك گروه آزمايشي و يك گروه گواه) گمارده شدند. گروه آزمايشي، تحت آموزش شناختي ارتقاء اميد قرار گرفت، درحاليكه گروه گواه در معرض هيچ مداخلهاي قرارنگرفتند. دادههاي بدست آمده با استفاده از آزمون كوواريانس بوسيلۀ نرم افزارspss مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: نتايج حاصل از تحليلكوواريانس در سطح 05/0>­­ pبراي گروه وابسته به منظور تعيين اثر بخشي آموزش شناختي ارتقاء اميد نشان داد كه اين كاربندي توانسته است بعنوان مداخلهاي موثر موجب كاهش نمره كلي آشفتگي روانشناختي و هر سه مؤلفة آن (افسردگي، استرس و اضطراب) در دانشجويان گروه آزمايش گردد. نتيجه گيري: اين كاربندي انتظار پيامدهاي مطلوب، باور به اينكه امور به خوبي پيش خواهند رفت، همچنين احساس اعتماد به اين كه همۀ اينها در اثر تلاشهاي مناسب اتفاق خواهد افتاد را در فرد ايجاد كرده، و ضمن كاهش افسردگي، استرس و اضطراب باعث اعمال هدفمند ميشود.

Introduction: The purpose of the present study was to investigate the effectiveness of cognitive-based training of hope enhancement in psychological distress of Payame Noor University students. Method: The design of this study was Quasi-experimental involving pre-test and post-test with experimental and control groups. The sample of the study included 32 participants who were selected from the clients who referred the university counseling center through purposive sampling method with regard to the intended standards. Then, the sample was divided randomly into two groups i.e. one experimental and one control group, each consisting of 16 participants. In order to collect the data, clinical interview and Louinda’s (1995) DASS were used to measure the psychological distress of the participants. The experimental group received cognitive-based training of hope enhancement for eight sixty- minute sessions during four consecutive weeks, while the control group did not receive any treatment. Results: The results of covariance analysis showed that the treatment was effective in reducing the overall psychological distress of the participants and in its three subscales in depression and anxiety subscales. Conclusion: This treatment develops desired qualities in individuals including a sense of optimism and trust in the individual himself/herself to achieve things through right efforts and in addition to reducing depression and anxiety in the individuals, it leads to purposeful actions.