ارائه شاخص توسعه حمل و نقل محور در مناطق شهري از طريق آناليزهاي مكاني و سيستم استنتاج فازي

دنياي امروزي با مسائلي همچون شهرنشيني و گسترش شهرها مواجه است كه اين مسائل نيازمند برنامه ريزي مخصوص به خود مي‌باشند. برنامه‌ريزي توسعه حمل و نقل محور به عنوان يك برنامه ريزي قابل اجرا و كارامد تلاش مي‌كند تا برنامه ريزي يكپارچه‌اي بين كاربري زمين و حمل و نقل ايجاد نمايد. در اين تحقيق، برنامه ريزي توسعه حمل و نقل محور در سطح منطقه‌اي انجام گرفته است به‌طوري‌كه يك شاخص مكاني ارائه شده است كه سطح توسعه حمل و نقل محور را در محله‌هاي يكي از مناطق مركزي شهر تهران اندازه‌گيري كند. اين شاخص شامل چندين معيار و نشانگر مي¬باشد. هر نشانگر توسط تحليل‌هاي مكاني و در فضاي برداري ارزيابي مي‌گردد و سپس اين نشانگرها توسط سيستم استنتاج فازي سلسله مراتبي تركيب مي‌گردند. از آنجا كه داده¬هاي مورد استفاده در تحقيق مربوط به سال 1384 مي‌باشد، خروجي مدل با فعاليت¬هاي انجام شده بين سال‌هاي 1384 و 1396 ارزيابي مي‌گردد. نتايج اين ارزيابي قدرت برنامه‌ريزي توسعه حمل و نقل محور در شناسايي محله¬هاي نيازمند توسعه و ارتقا را نشان مي‌دهد.

The contemporary world possesses some issues such as urbanism and expansion of cities and these issues which require a specific type of planning. Transit Oriented Development (TOD) planning has emerged as one of the applicable planning methods, which tries to achieve integrated land use and transportation planning. In this study, TOD is conducted at a regional scale using an index measuring TOD level of neighborhoods of the study area in one of the central regions in Tehran city, Iran. The developed index is comprised of some criteria and indicators. Each indicator is computed using spatial analyses in the vector format and then aggregated by Hierarchical Fuzzy Inference System (HFIS). Due to the fact that the research data are related to the year 2005, the activities which have taken place from that year till now are evaluated based on the model output. The evaluation result demonstrates the strengths of TOD planning in the identification of neighborhoods which are in need of development