تحليل پتانسيل منابع انساني در استان چهارمحال و بختياري با استفاده از شاخص توسعه انساني

گرچه از ديد اقتصادي افزايش درآمد سرانه به عنوان معيار توسعه به حساب مي آيد، اما نمي‌تواند همه ابعاد توسعه‌‌يافتگي را تشريح كند. لذا شاخص توسعه انساني (HDI) به عنوان يك معيار كلي توسط برنامه توسعه سازمان ملل متحد (UNDP) منتشر شد و مبناي اندازه‌گيري توسعه را سه بعد اساسي زندگي بشر يعني سلامت، آموزش و سطح استاندارد زندگي قرار داد. شاخص توسعه انساني با محاسبه ميانگين هندسي مقادير نرمال شده هر كدام از اين سه شاخص به دست مي‌آيد. منطقه مورد مطالعه استان چهارمحال و بختياري با جمعيت 947763 نفر در سال 1395 در نه شهرستان است. هدف اين مطالعه بررسي ابعاد مختلف شاخص توسعه انساني در شهرستانهاي مختلف اين استان و مقايسه آن با مقادير متوسط كشور است. همچنين تغييرات ابعاد اين شاخص در فاصله سالهاي 1390 تا 1395 بررسي شد. نتايج بررسي سال 1395 نشان داد شاخص اميد به زندگي در استان 67/73 سال و كمتر از ميانگين كشور (6/75) است. همچنين ميانگين سالهاي تحصيل براي جمعيت چهارمحال و بختياري 23/7 سال و كمتر از متوسط كشور (8/8) و سالهاي مورد انتظار تحصيل با رقم 45/14 سال از متوسط كشوري اين عامل كه 8/14 سال است كمتر ميباشد. شاخص درآمد سالانه ملي براي اين استان نيز به طور مجزا محاسبه نشده و از اطلاعات ملي استخراج شده است كه نشان ميدهد در دوره مورد مطالعه به علت عدم رشد اقتصادي، سرانه درآمد ملي با كاهش روبرو شده است. با اندازهگيري شاخص توسعه انساني مشاهده گرديد، مقدار اين شاخص در استان چهارمحال و بختياري از 697/0 در سال 1390، به 74/0 در سال 1395 رسيده است. رشد اين شاخص در سطح كشور نيز از 755/0 به 774/0 رسيده است. به طور كلي شاخص توسعه انساني در استان چهارمحال و بختياري از متوسط كشور كمتر است.