كاربست شاخصه‌هاي اقليمي- فرهنگي در شعرفارسي معاصرمازندران در راستاي تقويت فرهنگ بومي (با رويكرد به سروده‌هاي اسدالله‌ عمادي ، علي‌اكبر مهجوريان و جليل قيصري)

شعراقليمي­­ معاصر شعريست سوبژكتيو با كليتي­ارگانيك كه چالش ­سنت و مدرنيزم درآن نمودي بارز دارد. شعراقليمي راس­ هرم­ ادبيات­ بومي است و پس­زمينه­ ي ­شعر­كلاسيك محسوب مي­شود. پررنگ كردن موتيف­هاي اقليمي و خلق فضا در محيط زبان، شعري خاص با كاركرد ويژه پديد مي­آورد كه بهره­گيري از نشانه­ هاي زباني بومي- قليمي آن در راستاي توسعه­ي­فرهنگي ادبي قابل توجيه است. اسدالله عمادي ،علي­ اكبر مهجوريان و جليل قيصري از شاعران پيشرو شعر اقليمي مازندران به حساب مي­ آيند كه راهبردهاي زباني اقليمي، سروده­ هايشان را از غناي فرمال برخوردار كرده­است. اين سه­تن علاوه بر شعر در رمان و تحقيق و پژوهش در حوزه ­ي فرهنگ نيز آثار در خور توجهي دارند. در اين پژوهش شاخصه­ هاي جغرافيايي، اجتماعي– فرهنگي و اقتصادي– معيشتي در شعر سه شاعر اقليم گراي مازندران تبيين و تحليل شده­است. برآيند اين جستار نشان مي­دهد طبيعت محوري، تصوير پردازي، عشق به سرزمين، عصيان و اعتراض، توجه به فرهنگ بومي و قومي(آيين ها، سنت ها، باورها) توجه به زبان بومي از مولفه­هاي پرتكرار است. روش پژوهش توصيفي – تحليلي با استفاده از منابع كتابخانه اي و اينترنتي است.