آسيب شناسي مردم نگر در اجراي طرح هاي توسعه شهري-مطالعه موردي شهر ساري

فرايند تهيه طرح ها و عدم نگاه ريشه اي بخصوص ابعاد اجتماعي ، موجب شده تا شالوده اصلي شهرهاي ما به سمت نامناسب حركت نمايد . هدف از مقاله حاضرآسيب شناسي طرح هاي توسعه شهري در ايران مطالعه موردي بافت هاي شهرساري با رويكرد اجتماعي و پديدارشناسي مي باشد. سئوالات تحقيق به شرح ذيل است.1-مفاهيم وبنيان فلسفي موجود(عقلانيت ) در طرح هاي توسعه شهري و مردم ساكن درشهرهاي ايران چيست ؟ 2-روش هاي مناسب براي تهيه تا اجراي طرح هاي توسعه شهري در ايران با توجه به بنيان فلسفي تفكر موجود در جامعه ايراني چگونه است ؟ فرضيه ارائه شده هم درروش و هم ماهيت به ساكنين شهرها كه طرح براي هدايت آنها تهيه مي شود توجه نداشته و يا كم رنگ مي باشد . روش تحقيق به صورت پيمايشي و توصيفي- تحليلي است كه روش گردآوري اطلاعات نيز بصورت اسنادي و ميداني از طريق پرسشنامه در قالب طيف ليكرت است. كه با استفاده از نرم افزار (SPSS) مورد تحليل قرار گرفته شده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه نظام عقلانيت حاكم بر تهيه تا اجراي طرح هاي توسعه شهري با نظام عقلانيت موجود در جامعه ايراني كمتر تطبيق دارد .