مدل پيش‌بيني تنهايي اجتماعي بر اساس حساسيت بين فردي و هوش اجتماعي با ميانجي‌‌‌گري خود انتقادي

The prediction model of social loneliness based on interpersonal sensitivity and social intelligence with self-critical mediation

مقدمه: يكي از متغير‌هاي نامطلوب رواشناختي كه اثرات منفي بر فرد دارد، تنهايي اجتماعي است. هدف اين پژوهش پيش‌بيني تنهايي اجتماعي بر اساس حساسيت بين فردي و هوش اجتماعي با ميانجي‌‌‌گري خود انتقادي بود. روش: طرح پژوهش همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش تمامي دانشجويان دانشگاه آزاد تهران در سال 1397 بودند. تعداد نمونه اين پژوهش 632 نفر بود كه به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها پرسشنامه‌هاي تنهايي (راسل، 1996)، پرسشنامه حساسيت بين فردي (بويس و پاپكر، 1989)، پرسشنامه هوش اجتماعي (تت، 2008) و پرسشنامه مقياس خود انتقادي (گيلبرت، همپل، مايلز و آيرونز، 2004) بود. روش تحليل داده‌ها مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. يافته‌ها: نتايج نشان داد متغير‌هاي نشانگر دو متغير خود انتقادي و حساسيت بين فردي به‌طور معناداري بر اين دو سازه مكنون بار شده‌اند (T>1.96). اثر خود انتقادي بر تنهايي اجتماعي مثبت و معنادار، اثر حساسيت بين فردي و هوش اجتماعي بر تنهايي اجتماعي منفي و معنادار است. همچنين اثر حساسيت بين فردي بر تنهايي اجتماعي مثبت و معنادار و اثر هوش اجتماعي بر خود انتقادي منفي و معنادر است (T>1.96). اثر ساختار غير مستقيم حساسيت بين فردي بر تنهايي اجتماعي به واسطه متغير خود انتقادي مثبت و معنادار است، اما اثر ساختار غير مستقيم هوش اجتماعي بر تنهايي اجتماعي به واسطه متغير خود انتقادي و معنادار نيست. همچنين اثرات ساختاري كل حساسيت بين فردي بر تنهايي اجتماعي، مثبت و معنادار و اثرات ساختاري كل هوش اجتماعي بر تنهايي اجتماعي نيز منفي و معنادار است (T>1.96). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج به­دست آمده در اين پژوهش، مي­توان از بازتواني (رشد و افزايش مجدد) و حمايت از هوش اجتماعي از طريق آموزش­هاي فردي، گروهي، كارگاهي و نيز با كاستن از حساسيت­هاي بين فردي و متغير خودانتقادي، براي كاهش تنهايي اجتماعي بهره برد.

The purpose of this study was to predict social loneliness based on interpersonal sensitivity and social intelligence through self-critical mediation. The research design was correlation. The statistical population of this study was all of the students of Azad University of Tehran in 1397. The sample size of this study was 632 people who were selected by multistage cluster sampling. The Data collection tools were loneliness questionnaire (Russell, 1996), an interpersonal sensitivity questionnaire (Boyce & Popper, 1989), Social Intelligence Questionnaire (Tet, 2008) and Self-Critical Scale (Gilbert, Hampson, Miles & Irons, 2004. Data was analyzed with two SPSS and lisrel software. The data analysis method was structural equation modeling. The findings showed that the variables of self-critical and interpersonal sensitivity were significantly increased on these two constructs (T> 1.96). Self-critical effect on positive and significant social self-sufficiency, the effect of interpersonal sensitivity and social intelligence on social self sufficiency is negative and significant. Also, the effect of interpersonal sensitivity on positive and meaningful social loneliness and the effect of social intelligence on self-critical negativity and meaning. The effect of indirect structure of interpersonal sensitivity on social loneliness is positive and significant due to the self-critical variable, but the effect of indirect structure of social intelligence on loneliness is not critical and meaningful due to its own variable. The structural effects of the overall interpersonal sensitivity on social, positive and meaningful loneliness, and structural effects of the whole social intelligence on the loneliness of society are also negative and significant.