تحليل تأثير انديشه غلو بر گسترش اباحي‌گري

اباحي‌گري از تهديدهاي جوامع مذهبي است. اين امر از عوامل متعدد، از جمله تفكر غلو، ريشه مي‌گيرد. با مطالعه مختصر تاريخ اين تفكر روشن مي‌شود كه هر جا اين تفكر پا نهاده، اباحي‌گري نيز به دنبالش رخ نموده است. به عبارت ديگر، اباحه‌گري بدون غلو زمينه ظهور ندارد. اين تحقيق ابتدا درصدد تبيين وجود روحيه اباحي‌گري در ميان غاليان است، سپس با بيان توجيهات آنان در اين مورد، آنها را نقد مي‌كند. از آنجا كه دلايل آنان براي فرار از تكاليف بسيار سست و شكننده است، از عنوان توجيه به جاي دليل استفاده شده است. آنچه تعجب‌برانگيز است تمايل افراد به اين تفكر است كه خود ناشي از وجود روحيه راحت‌طلبي و عافيت‌جويي و كم‌اطلاعي و بي‌بصيرتي مردم و همچنين سوء استفاده رهبران غالي و تحريك حاكمان و سياستمداران منحرف است. پژوهش حاضر با رويكردي تحليلي در پي كشف رابطه انديشه غلو با روحيه اباحي‌گري است.

Permissivism (ibāḥa) is a threat to religious communities. It originates from several factors, including ghuluww (exaggeration). A brief consideration of the history of permissivism reveals that wherever there was exaggeration, it was followed by permissivism. In other words, without exaggeration, there will be no ground for permissivism. In this paper, we will begin by providing an account of permissivism exhibited by exaggerators, and then criticize their justifications for permissivism. Since their arguments for avoiding their religious obligations are very weak, we refer to them as “justification” in the negative sense of the term. What is surprising is their tendency to such thought, which arises in turn from their indolence, ignorance, and lack of insight, as well as misuses on part of leading exaggerators and distortions by deviated rulers and statesmen. The present paper deploys an analytic approach to discover the relation between exaggeration and permissivism.