سخن سردبير: اثر تربيتي ويروس كرونا!

Editor – in – chief - مقاله فاقد عنوان انگليسي است

طي سال هاي گذشته يك موضوع اغلب اوقات بر زبان مديران جامعه جاري بوده است: «بايد فرهنگ سازي شود!» وقتي به كنه اين بيانيه وارد شويم يك معنا در آن است: اگر مردم واقعا بفهمند، رفتار متناسب را خواهند داشت. آنگاه يك حكم از اين باور استنتاج مي شود: اگر مردم به موضوعي عمل نمي كنند، بدان معناست كه فهم درستي از آن ندارند؛ و آنگاه به سبب آنكه آموزش و پرورش را مسئول اصلي فهم و فهيم سازي مي دانند، پيامد نهايي اين باور آن شد كه: آموزش و پرورش كار و مسئوليت خود را به درستي انجام نمي دهد چنين باوري در تمام سطوح جامعه گسترد و آنان كه آن را مطرح كرده بودند، كم كم خود نيز باور كردند كه درست است. همين بود كه وقتي از افسر راهنمايي و رانندگي در كلانشهر تهران پرسيده مي شد: چگونه مي توان وضع رانندگي را در جامعه بهبود بخشيد، جواب اين بود: بايد فرهنگ سازي شود؛ و اگر همين پرسش از يك والد بيسواد در دوردست شهرهاي بزرگ هم پرسيده مي شد كه تنها تجربه اش از رانندگي مردم، بوغي بود كه كاميوني براي دور كردن گوسفندانش از مسير جاده به صدا درآورده بود، او هم مي گفت: بايد فرهنگ سازي شود؟ فرهنگ سازي طي سه دهه گذشته رمز عمليات رواني و حتي عملي عليه آموزش و پرورش و معلمان معجزه گر آن شد كه با جان فشاني، بذر دانايي را در جان ملت مي كاشتند و زنده نگه مي داشتند. با ذكر اين مصيبت، بر تن اين مجموعه خدمت، چه ضربه ها كه زده شد! وقتي هم كساني در اين موضوع استدلال مي كردند كه بين «عمل تربيتي» و «اثر تربيتي» فاصله است و فقط عمل تربيتي در اختيار معلمان است و اثر تربيتي امري است كه شخص مختار به آن مي پردازد (موسي پور، 1397)، مسموع نمي افتاد! همچنان اصرار بود كه تربيت صحيح، اگر باشد، عمل در پي آن است!

مقاله فاقد چكيده انگليسي است