اثربخشي بازي درماني مبتني بر روابط والد و كودك بر كيفيت تعاملات والد ئ فرزند و كيفيت زندگي مرتبط با سلامت كودكان داراي مشكلات رفتاري و هيجاني

The Effectiveness of Filial Therapy on the Quality of Parent-Child Interactions and Health-Related Quality of Life in Children with Behavioral/Emotional Problems

زمينه و هدف هدف اين پژوهش تعيين تاثير آموزش بازي درماني با رويكرد فيليال تراپي بر كيفيت تعاملات والد فرزند و كيفيت زندگي مرتبط با سلامت كودكان داراي مشكلات رفتاري/ هيجاني بود . روش پژوهش حاضر، يك مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون با گروه آزمايش و كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه مادران داراي كودكان مشكلات رفتاري هيجاني مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر اصفهان بودند كه به شيوه نمونه گيري هدفمند انتخاب و به روش تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. گروه آزمايش تحت مداخله هشت جلسه اي فيليال تراپي به شيوه جلسات گروهي هفتگي يك ساعته قرار گرفت و گروه كنترل مداخله اي دريافت نكرد. ابزار پژوهش پرسش نامه هاي رابطه والد- فرزند پيانتا و همكاران (1996) و كيفيت زندگي مرتبط با سلامت لندگراف و آبتز (1996) بود. يافته ها نتايج حاصل از تحليل كواريانس چند متغيري نشان داد كه بين نمرات گروه آزمايش و كنترل در پس آزمون ابعاد رابطه والد فرزند و كيفيت زندگي مرتبط با سلامت كودك تفاوت معني داري وجود دارد. نتايج نشان داد كه مداخله فيليال تراپي باعث افزايش نزديكي و كاهش وابستگي و تعارض در رابطه والد كودك شده است. همچنين نتايج نشان داد كه مداخله بازي درماني به شيوه فيليال تراپي در بهبود ابعاد كيفيت مرتبط با سلامت كودك موثر مي باشد. نتيجه گيري با توجه به نتايج پژوهش مي توان گفت كه مداخله بازي درماني به شويه فيليال تراپي در بهبود رابطه والد فرزند و كيفيت زندگي مرتبط با سلامت كودك از كارايي و اثربخشي لازم برخوردار است.

Objective The purpose of this study was to investigate the effect of filial therapy on the quality of parent-child interactions and health-related quality of life in children with behavioral/emotional problems. Method The present study was a quasiexperimental study with a pretest, posttest, and control group. The statistical population consisted of all mothers of children with behavioral/emotional problems visiting counseling centers in Isfahan, Iran, from among whom 30 people were selected through purposive sampling and randomly assigned to experimental and control groups. The experimental group received eight sessions of filial therapy in one-hour weekly group sessions, while the control group received no training. The data collection instruments were the Parent-Child Relationship Questionnaire (Penta et al., 1996) and the Health-Related Quality of Life Questionnaire. (Landgraff & Abbots, 1996). Results Filial therapy increased closeness and reduced dependence and conflict in the parent-child relationship. Also, filial therapy was an effective intervention in improving the health-related quality of children. Conclusion Filial therapy is effective in improving the parent-child relationship and health-related quality of life of children.