قابليت‌سنجي اجراي طرح پياده‌مداري در بافت تاريخي شهري (مورد شناسي: خيابان خواجه نصير شهر گز بُرخوار)

The feasibility of implementing a pedestrian plan in urban historical context Case study of Khajeh Nasir Street in Gaz-e-Borkhar

گرايش روز‌افزون بشر به زندگي ماشيني و توام با آن، استفادۀ بي‌رويه از اتومبيل شخصي، عدم‌استفاده از وسايل حمل‌ونقل عمومي، افزايش آلودگي‌هاي محيطي و در‌نهايت حركت جامعه به‌سمت زندگي انفرادي، باعث تيره‌شدن تعاملات اجتماعي و دور‌شدن انسان‌ها از يكديگر شده‌است. رويكرد تبديل برخي خيابان‌‌ها به پياده‌‌راه كه با حذف يا كاهش تردد اتومبيل‌‌ها در بخش مركزي شهرها همراه است، باعث ارتقاي كيفيت محيط و افزايش سرزندگي در اين فضاها مي‌‌شود. مطالعۀ حاضر به بررسي قابليت‌‌‌‌سنجي اجراي طرح پياده‌‌محوري در خيابان خواجه نصير، واقع در بافت تاريخي شهر گز بُرخوار پرداخته‌است. روش تحقيق مورد استفاده در اين پژوهش، رويكردي‌‌ توصيفي تحليلي با استفاده از مطالعات‌‌ كتابخانه‌‌اي و مصاحبه با كارشناسان است. تحليل متغيّرهاي مورد استفاده، با استفاده از نرم‌‌افزارهاي spss و amos انجام گرفت. در فرضيۀ اول، اجراي طرح پياده‌‌‌محوري از‌نظر ابعاد حمل‌و‌نقل مورد بررسي قرار گرفت. نتايج به‌دست‌آمده از آزمون فرضيۀ‌‌ اول، نشان‌دهندۀ رابطۀ معنادار بين متغيّرهاي مورد بررسي بود و فرضيۀ‌‌ اول تاييد شد. در فرضيۀ دوم به بررسي قابليت‌سنجي پذيرش اجرايي طرح از ديد كسبه و شهروندان پرداخته‌شد. نتايج به‌دست‌آمده از آزمون فرضيۀ دوم نيز وجود رابطۀ معنادار بين متغيّرهاي مورد سنجش را نشان داد و فرضيۀ دوم نيز تاييد شد. همچنين نتايج مدل عاملي مرتبۀ دوم نشان داد كه عامل اقتصادي بيشترين بار عاملي را با وزن رگرسيوني 0.86 به خود اختصاص داده‌است. پس از آن عامل اجتماعي و كالبدي با وزن رگرسيوني 0.82 و عامل زيست‌‌محيطي با وزن رگرسيوني 0.74 در رتبۀ بعدي قرار گرفته‌‌اند. نتايج پژوهش حاضر نشان‌دهندۀ اين است كه اجراي طرح پياده‌مداري در خيابان خواجه‌‌نصير مورد پذيرش شهروندان و كسبه است و ازنظر ابعاد ترافيكي و تردد مشكلي ايجاد نخواهد كرد.

The increasing tendency of man to the life of the car and the use of personal vehicles, the lack of utilization of public transport, the increase of environmental pollution and, ultimately, the movement of society to individual life, diminish social interactions and distant Human beings are from each other. The approach to turning some of the streets into a pedestrian that removes or reduces traffic in the central part of the city is to improve the quality of the environment and increase the vitality of these spaces. The present study attempts to evaluate the feasibility of the implementation of a pedestrian-centered plan in Khajeh Nasir Street, located in the historical context of the city of Gaz-e-Borkhar. The research method used in this research is a descriptive-analytical approach using library studies and expert interviews. Analysis of the variables used was done using spss and Amos softwares. In the first issue, the implementation of the pedestrian plan was considered in terms of transportation dimensions. The results of the first hypothesis test showed a significant relationship between the variables studied and the first hypothesis was confirmed. In the second hypothesis, we examined the feasibility of accepting the implementation of the plan from the point of view of the business and citizens. The results of the second hypothesis test showed a significant relationship between the measured variables and the second hypothesis was confirmed. Also, the results of the second-order factor model showed that the economic factor has the highest gain with regression weight of 0.86. Subsequently, the social and physical factors with a regression weight of 0.82 and the environmental factor with a regression weight of 0.44 are in the next rank. The results of this study indicate that the implementation of the pedestrian plan in Khajeh‌‌e‌‌_nasir Street is acceptable for citizens and businesses and will not cause any problems in terms of traffic and traffic dimensions