بررسي ميزان اثربخشي دو راهبرد «پوشش‌دار كردن» و «خودكارسازي بهره‌برداري» در كاهش ميزان تلفات انتقال و توزيع آب در كانال اصلي آبياري، مورد مطالعاتي كانال اصلي مغان

تلفات ناشي از تراوش و بهره‌برداري دو عامل اصلي كاهش راندمان انتقال و توزيع در كانال‌هاي آبياري است. اين پژوهش به بررسي ميزان تأثير دو راهكار پوشش و خودكارسازي به‌عنوان راهكارهاي كاربردي كاهش تلفات پرداخته است. براي تحقق هدف مذكور، با استفاده از مدل Seep/w كاهش ميزان نشت در طول كانال خاكي مغان، با استفاده از راهكار پوشش‌دار كردن مورد بررسي قرار گرفت. همچنين شبيه‌سازي بهره‌برداري اين كانال با استفاده از مدل هيدروديناميك ICSS در دو حالت بهره‌برداري موجود و سامانه كنترل خودكار پيشبين (MPC) با هدف بررسي بهبود توزيع آب انجام شد. نتايج پژوهش حاكي از توانايي 10 درصدي به كارگيري پوشش در كاهش تلفات نشت بود. همچنين ارزيابي بهره‌برداري قبل و بعد از به‌ كارگيري اتوماسيون مشخص كرد كه كنترل‌گر علاوه بر كاهش 15 درصدي تلفات بهره‌برداري، فرآيند توزيع و تحويل را نيز به نحو مطلوبي بهبود داده است. به‌طوري كه حداقل مقادير محاسبه شده شاخص راندمان و كفايت تحويل آب در امتداد بازه‌هاي كانال، به‌ترتيب برابر 100 و 83 درصد حاصل شده است. عليرغم محدوديت‌هاي مالي و ملاحظات اجرائي در پياده‌سازي پروژه‌هاي مدرن‌سازي و بهسازي شبكه‌هاي آبياري، به كارگيري دو راهبرد پيشنهادي به‌صورت مجزا و يا همزمان، بسته به اهداف مديران شبكه و نيز پتانسيل هر راهبرد در كاهش تلفات انتقال و توزيع توصيه مي‌شود.