نقش ميانجيگري خودكارآمدي در رابطه‌ ميان ادراك رفتار والدين و تاب‌آوري در دانش آموزان پايه هاي چهارم تا ششم دبستان شهر اصفهان

جنبه‌هاي دروني مانند خودكارآمدي و عزت‌نفس و جنبه‌هاي بيروني مانند كيفيت تعاملات والدين در سنين كودكي، از مهم‌ترين عوامل تأثيرگذار بر شكل‌گيري تاب‌آوري ‌هستند. هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش ميانجيگري خودكارآمدي در رابطه‌ ميان ادراك رفتار والدين و تاب‌آوري، در كودكان پايه‌­هاي چهارم تا ششم دبستان در شهر اصفهان بود. طرح پژوهش از نوع توصيفي- همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، همۀ دانش آموزان پايه‌­هاي چهارم تا ششم دبستان شهر اصفهان در سال 1394 بود. 150 نفر به روش نمونه­‌گيري خوشه‌­اي براي نمونه پژوهش انتخاب شدند و به پرسشنامه‌هاي ادراك والدين (POPS)، پرسشنامه خودكارآمدي كودكان (SEQ-C) و مقياس تاب‌آوري كانر-ديويدسون (CDRS)، پاسخ دادند. داده‌­ها با برنامه آماري SPSS نسخه 21 و آزمون تحليل ميانجي، مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد خودكارآمدي در رابطه ميان ادراك رفتار والدين و تاب‌آوري، داراي نقش ميانجي است. با توجه به نتايج پژوهش مي‌توان استنباط كرد كه بهبود ادراك رفتار والدين بر خودكارآمدي و در نتيجه بر افزايش تاب‌آوري در كودكان تأثيرگذار خواهد بود. درواقع سطوح بالاتر تاب‌آوري منعكس كننده ادراك فرد از توانمنديهاي خود براي مقابله با شرايط دشوار است. ازآنجاكه نگرش كودكان نسبت به خود، تا حد زيادي تحت تأثير ادراك آنان از تعامل با والدين است، مي‌توان گفت اين احساس خودكارآمدي، تحت تأثير ادراك كودك از رابطه با والدين شكل مي‌گيرد.

اين مقاله فاقد چكيده انگليسي است