اثر برخي ويژگي‌هاي خاك بر هدررفت خاك شيرواني‌هاي خاك‌برداري جاده‌هاي جنگلي (مطالعه موردي: جنگل بخش 2 سري 5 نكاچوب)

فرسايش خاك و پيامدهاي ناشي آن از عوامل مهم مديريت شبكه جاده جنگلي است. در بين بخش‌هاي مختلف ساختمان جاده‌هاي جنگلي، شيرواني خاك‌برداري مهم‌ترين منبع توليد رسوب است. براي اين پژوهش، يك جاده جديد و لخت، در سري 5 بخش 2 جنگل نكاچوب انتخاب و داده‌هاي مطالعه روي آن اندازه‌گيري شد. اين تحقيق در قالب طرح كاملاً تصادفي در 10 قطعه نمونه دو مترمربعي با تعداد دفعات بارندگي هشت‌بار در شرايط طبيعي بارندگي در طول 500 متر جاده انجام شد. نتايج همبستگي پيرسون نشان داد كه از بين متغيرهاي خاك، حد رواني در سطح پنج درصد و حد خميري نيز در سطح يك درصد همبستگي مثبت و معني‌داري با رواناب و هدررفت خاك دارند. همچنين درصد ماده آلي در سطح يك درصد و درصد شن نيز در سطح پنج درصد همبستگي منفي و معني‌داري با رواناب و هدررفت خاك دارند. با افزايش وزن مخصوص ظاهري و درصد رطوبت خاك، ميزان رواناب و رسوب افزايش مي‌يابد. نتايج مدل چندمتغيره نشان داد با بهره‌گيري از متغيرهاي حد خميري و درصد شن مي‌توان ميزان هدررفت خاك را با ضريب تبيين 0/948 برآورد كرد.