تعيين‌كننده‌هاي باروري زير حد جايگزين زنان كُردمطالعه موردي: زنان 49ـ15 ساله شهر سنندج

شواهد گوياي آن است كه ميزان باروري كل در ايران از 7 بچه براي هر زن در سال 1357 به 7/1 بچه در سال 1385 كاهش يافته است. اين كاهش باروري به­طور همزمان در همه مناطق جغرافيايي و گروه­هاي سني توليدمثل صورت گرفته است و رشد جمعيت بشر نه‌تنها افزايش تصاعدي ندارد بلكه در حال كاهش است. هدف اين مقاله آگاهي از تعيين­كننده­هاي باروري زيرحد جايگزيني زنان كُرد شهر سنندج است. داده‌ها با استفاده از روش پيمايشي در خرداد ماه 1393 روي 382 نفر از زنان ازدواج كرده همسردار (66996 كل جامعه آماري) جمع­آوري و تجزيه­و­تحليل شده است. روش نمونه­گيري نيز تركيبي از روشهاي خوشه­اي چند مرحله­اي، تصادفي و تصادفي سامانمند بود. يافته­‌ها نشان مي‌دهد، ميزان باروري كل 07/2 فرزند براي هر زن است. بيش از 90 درصد از پاسخگويان اظهار كرده‌اند كه داشتن بچه مانعي براي خود حفاظتي رواني ـ عاطفي و افزايش توانمندي اجتماعي آنها است و تمايل زيادي نسبت به كم فرزندآوري بازانديشانه دارند. هم­چنين، نتايج رگرسيون خطي چندمتغيره نشان داد كه 6/34 درصد از كل تغييرات باروري زنان وابسته به آرمانهاي باروري زنان، پايگاه اقتصادي اجتماعي و نابرابري جنسيتي در نهاد خانواده است. بين متغيرهايي كه تنها تأثير مستقيم بر متغير وابسته داشته است، آرمانهاي باروري زنان با مقدار 411/0 درصد بيشترين تأثير را بر باروري دارد و بدان معناست هر چقدر آرمانهاي باروري زنان بيشتر باشد، متقابلاً فرزندآوري زنان بيشتر مي­شود.