اثربخشي آموزش گروهي تحليل تبادلي بر ميزان تعارضهاي والد - فرزند دانش‌آموزان پايۀ اول دبيرستان

امروزه آموزش مهارتهاي برقراري ارتباط از جمله مهارت حل تعارض، به مثابه يكي از چندين مهارت زندگي، از اهميتي خاص برخوردار است. از مهم‌ترين حيطه‌هاي تعارض ميان اعضاي خانواده، تعارضات ايجادشده ميان فرزند و والد است. هراندازه تعارض ميان والد و فرزندان بيشتر باشد، مشكلات رفتاري در نوجوان بيشتر مي‌شود. هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي آموزش گروهي تحليل تبادلي بر ميزان تعارضهاي والد- فرزند دانش‌آموزان پايه اول دبيرستان منطقه مرحمت‌آباد مركزي، استان آذربايجان غربي است. روش اين پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعه آماري پژوهش شامل همه دانش‌آموزان پسر پايه اول دبيرستان منطقه مرحمت‌آباد در سال تحصيلي 94-1393 است. نمونه پژوهش متشكل از 30 نفر بودند كه با شيوه نمونه‌گيري تصادفي از ميان دانش‌آموزاني انتخاب شدند كه بيشترين تعارض را با والدينشان داشتند و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسشنامه تاكتيكهاي تعارض ميان والد- فرزند(اشتراس، 1990) بوده است. نخست از گروه آزمايش و گواه پيش‌آزمون تعارض والد- فرزندي به عمل آمده، پس از آن متغير آزمايشي (برنامه آموزش تحليل تبادلي) طي هشت جلسه براي گروه آزمايش اجرا شده، سپس براي هر دو گروه پس‌آزمون اجرا شده است. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه آموزش تحليل تبادلي بر تعارضات والد- فرزند و زيرمؤلفه‌هاي آن شامل پرخاشگري كلامي و فيزيكي و استدلال كلامي تأثير دارد (P<0.001). در واقع آموزش تحليل تبادلي سبب كاهش تعارضات والد- فرزند، كاهش پرخاشگري كلامي، كاهش پرخاشگري فيزيكي و افزايش استدلال دانش‌آ‌موزان پسر در گروه آزمايش مي‌شود.

اين مقاله فاقد چكيده لاتين است