تحليلي زبانشناختي- بين الادياني از انگاره نَذْر در قرآن كريم

«نذر» از جمله انگاره هاي ديني در قرآن كريم است كه مطالعه پيرامون ماهيت و احكام مربوط به آن، همواره مورد توجه عالمان مسلمان قرار داشته است. فاصله هاي تاريخي- گفتماني موجب شده است، لغويان و مفسران معناي انگاره قرآني «نذر» را به معناي ساختيافته آن در دانش فقه نزديك دانند. پژوهش حاضر ميكوشد براي بازكاوي ماهيت «نذر» در بافت نزول قرآن كريم، از دادههاي زبانشناسي تاريخي و مطالعات بينالادياني بهره گيرد. پي‌جويي واژه عربي «نذر» در زبانهاي خويشاوند و بررسي اين آيين در ديگر اديان سامي نشان ميدهد كه برخلاف تصور رايج ميان عالمان مسلمان، «نذر» در عصر نزول قرآن كريم بر دو گونه متفاوت از مناسك ديني اطلاق ميشده است. بخشي از كاربردهاي «نذر» در آيات قرآني در ارتباط با معناي «عهد كردن» و ناظر به مطلق پيمانهاي نذركننده با خدا، و بخش ديگر در ارتباط با معناي «وقف شدن (براي انجام كاري)» و ناظر به مناسكي خاص همراه با دوره موقت يا دائمي از امساك بوده است.