ضريب اصلاح m براي ميانقاب هاي با و بدون بازشو بر اساس اطلاعات آزمايشگاهي

ميان قاب، ديواري است كه در داخل و در تماس كامل با قاب اجرا مي‌شود و سختي و مقاومت آن را به مقدار قابل‌ملاحظه‌اي افزايش مي‌دهد. در آيين‌ نامه‌هاي به سازي لرزه‌اي توصيه شده پس از بررسي كفايت اعضا و اتصالات قاب براي تحمل نيروهاي حاصل از كنش ميانقابي، وجود ميانقاب با يك دستك فشاري قطري مدل‌سازي گردد. در مورد ميانقاب‌هاي داراي بازشو نيز رويه مشابهي به‌كار گرفته مي‌شود و در آيين‌نامه‌هاي بهسازي استفاده از ظرفيت آنها مجاز دانسته شده است. اين در حالي است كه براي مدل‌سازي آنها در سازه لازم است علاوه بر ارايه مدل رياضي، مقدار ضريب اصلاح (m) ارايه گردد كه در حال حاضر پيشنهادي براي هريك از اين موارد وجود ندارد. بنابراين در اين تحقيق تلاش شده است كه مقدار ضريب اصلاح بر اساس كارهاي آزمايشگاهي موجود در ادبيات فني ارايه گردد. براي اين منظور، مقدار اين ضريب براي نمونه‌هاي داراي بازشو و همچنين نمونه‌هاي مشابه توپر محاسبه و با يكديگر مقايسه شده است. در انتها، نشان داده شده است كه ضريب اصلاح m براي ميانقاب‌هاي داراي بازشو را مي‌توان برابر با مقدار متناظر ميانقاب فاقد بازشو در نظر گرفت. در ادامه ضريب اصلاح ميانقاب‌هاي توپر مورد توجه قرار گرفت. عوامل موثر بر ضريب اصلاح اين‌گونه ميانقاب‌ها بررسي و نشان داده شد كه ضريب اصلاح اين‌گونه ميانقاب‌ها فقط تابع جنس ميانقاب و قاب پيرامون آن است و به‌رغم پيشنهاد آيين‌نامه‌ها، به نسبت بعدي و نسبت مقاومت قاب به ميانقاب وابسته نيست. در ادامه مقاديري براي ضريب m ميانقاب توپر برحسب جنس قاب و ميانقاب پيشنهاد ‌شد.