روايتشناسي داستان «بچه مردم» جلال آل احمد

روايتشناسي يكي از شيوههاي تحليل متن است كه ميتواند موجب رسيدن به معناهاي نهفته در متن شود. بررسي متون ادبي از اين منظر دركي تازهتر براي خواننده پديد مي‌آورد. ژرار ژنت نظريهپرداز فرانسوي با بهرهگيري از نظريات ديگر روايت‌شناسان، نظرية تحليل روايت خود را ارائه­كرد كه مورد توجّه قرارگرفت. در پژوهش حاضر، داستان بچة مردم از جلال آل احمد از منظر روايتشناسي ژنت بررسي و تحليل­ شده­ است. از مهمترين نتايجي كه بر اساس اين بررسي به دست آمده، ميتوان به؛ نامعتبر بودن راوي اشاره­كرد. راوي در اين داستان، ماجرا را آن­گونه كه خود ميخواهد بازگو ميكند تا اندكي از عمق فاجعه بكاهد. موضوع ديگر چندصدايي بودن متن است. نويسنده با عدم همدلي با راوي و همچنين فراهم كردن امكان طرح نظريات مخالف، موجب تقويت چندصدايي در داستان شده­است. زمان و مكان نيز در اين داستان به صورت كلي مطرح­شده­ و القاگر اين مطلب كه فاجعه پديدآمده، قابل تكرار در تمامي زمانها و مكانها است. نويسنده با اين شگرد، خواننده را به درنگ و انديشه دربارة موضوع داستان وادار ميكند.