بينش اسطوره‌اي در آثار داستاني بلقيس سليماني

يكي از مهم­ترين مسائل ادبي چند دهة اخير ايران، چاپ رمان­ها و داستان­هاي زنان است. اين آثار گاهي با رويكردي فمينيستي و كاربرد پررنگ اسطوره­هاي مؤنّث، اوضاع جديدي را نشان مي­دهد. بلقيس سليماني ازجمله زنان داستان­نويس است كه در داستان‌هاي خود از اسطوره بهره فراواني برده­است. پژوهش حاضر با روش توصيفي– تحليلي و مرور بر همة آثار بلقيس سليماني در پي تحليل چگونگي و دلايل بازسازي و بازآفريني مضامين و روايت هاي اسطوره­اي در آثار اين نويسندة زن معاصر است. پس از تأمّل در داستان­هاي سليماني، اين نتيجه حاصل شد كه او از اسطوره­ها و كهن­الگوها به شيوه‌هاي گوناگون و البتّه با هدف اجتماعي بهره مي­برد. وي در نشان دادن بي­ساماني شخصيت­هاي داستاني كه نسخه­اي از افراد جامعه­اش هستند و نيز براي مبارزه با فرهنگ زن‌ستيز جامعة مردسالار، احساس مسئوليت مي­كند و اسطوره­پردازي را چون ابزاري براي دفاع از هويّت زنان و بيان اهداف و خواسته‌هاي خويش برمي­گزيند كه بسامد اسطوره‌هايي چون گياه پيكري زنانه، باروري و آنيما و آنيموس در آن‌ها بسيار است.