مؤلفه‌هاي ارتقاء كيفيت فضاي آموزشي از منظر كودكان بر مبناي روايت محوري شناختي با استفاده از تكنيك ترجيحات بصري

كودكان نسبت به آنچه در محيط زندگي خود مي‌بينند هوشيارند. اغلب پژوهش­گران معتقدند كودكي كه تجربه مطلوبي در فضاهاي آموزشي داشته باشد، فرايندهاي شناختي و رفتاري متعاقب آن، موجب افزايش خلاقيت او شده و به تثبيت يادگيري او كمك مي­كند. امروزه مكان مناسبي براي آموزش كودكان به گونه اي كه پاسخگوي نيازهاي آنان باشد، وجود ندارد و اغلب مكان ها هم براي چنين منظوري احداث نگرديده و بر حسب ضرورت و اضطرار مورد استفاده كودكان هستند. هدف اساسي اين پژوهش، دست­يابي به مؤلفه­هاي طراحي فضاي آموزشي است كه در آن كودك احساس يگانگي با فضا داشته باشد. پيداست اين امر احساس خلاقيت كودك را برمي­انگيزد و فعاليت و تحرك متناظر با آن در محيط بيشتر مي‌شود. روش پژوهش در اين مسير با اتخاذ رويكرد كمي، استدلال منطقي است. روش گردآوري اطلاعات استفاده از مطالعات اسنادي و پيمايش ميداني است كه بر مبناي روايت­محوري شناختي با استفاده از تكنيك ترجيحات بصري صورت گرفته است. مصاحبه عميق در جامعه نمونه متشكل از ده نفر از كودكان 8 تا 10 سال انجام گرفته كه مبناي آماري آن آزمون كفايت معني گذاشته شده است. يافته‌هاي تحقيق مؤيد آن است كه در معماري فضاي يادگيري كودكان، عواملي همچون تداعي‌كنندگي، تنوع‌پذيري، تحرك پذيري، انعطاف‌پذيري، فضاي بينابين و شفافيت مهم‌ترين شاخص­هاي ارتقاء كيفيت فضا از منظر مخاطبان كودك است.