تبيين سازوكارهاي مجتمع‌هاي مسكوني از ديدگاه روانشناسي محيط در راستاي ارتقاء اميد به زندگي ساكنين؛ نمونه‌ي موردي: شهرك انديشه‌ي رشت

روانشناسي محيط دربردارنده­ي رفتار دو سويه ميان انسان با محيط كالبدي و قابليت­هاي محيطي مي­باشد. الزام معماران به شناخت صحيح اين روابط، توجه ويژه به آن­ها در طراحي شهرك­هاي مسكوني و پاسخ­گويي صحيح به اين امر تأثير فراواني بر روابط ميان افراد، سلامت روان و افزايش اميد به زندگي دارد. در شهرك انديشه مشكلات متعددي از جمله آلودگي بصري، وجود زمين­هاي باير، نيمه­ساز بودن برخي بلوك­ها، آلودگي محيطي و غيره وجود دارد كه مهم­ترين آن­ها عدم توجه به حريم و فضاي شخصي و به دنبال آن نقصان امنيت مي­باشد. روش تحقيق توصيفي-تحليلي و شيوه­ي گردآوري اطلاعات ميداني و اسنادي است. هدف تحقيق، بررسي ضرورت مؤلفه­هاي روانشناسي محيط در مجتمع­هاي مسكوني و نقش آن در بهبود اميد به زندگي افراد مي­باشد. در اين پژوهش پس از مطالعه­ي تحقيقات پيشين، با در نظر گرفتن عوامل كمتر بررسي شده مرتبط با روانشناسي محيط به تحليل شهرك انديشه از طريق نرم­افزار spss19 و smart pls پرداخته شد. از 420 پرسشنامه توزيع شده 390 پرسشنامه داراي پاسخ صحيح بود. نتايج نشان داد كه كنترل استرس افراد بيشترين تأثير را بر اميد به زندگي دارد. معيارهاي حركت و مكث، كنترل استرس و نشانه­هاي محيطي در مجموع 91 درصد از تغييرات اميد به زندگي را توضيح مي­دهند.