بررسي ضرورت منطقه گرايي انتقادي در توسعه معماري امروزي

معماري ايران كه در دوره معاصر تحت غرب زدگي و انحطاط، اصول خود را كه يكي از مكاتب مهم معماري جهان محسوب مي گردد، فراموش كرده است. همچنين عدم توجه به فرهنگ كه سال ها تلاش پيشينيان بوده است، مسئله ايست كه گريبانگير وضعيت فعلي معماري معاصر ايران است. اين پژوهش به بررسي ضرورت منطقه گرايي انتقادي در راستاي توسعه معماري ايران مي پردازد. هدف اصلي؛ اولويت بندي اصول معماري ايران تحت شاخصه هاي منطقه گرايي انتقادي است. ابتدا به بيان مسئله و هدف پژوهش سپس به بيان مفاهيم نظري ادبيات پژوهش در قالب پيشينه پژوهشي پرداخته شده است. از نرم افزار SPSS در روش تحقيق استفاده شده است. درآخر، اصول معماري ايران از رتبه يك به آخر؛ بترتيب عبارت است از: خودبسندگي، درون گرايي، مردم واري، پرهيز از بيهودگي، نيارش. در بخش نتيجه با رتبه بندي اصول و ارزيابي رويكرد منطقه گرايي انتقادي مشخص گرديد؛ خودبسندگي و درونگرايي بيشترين تأثير و نيارش كمترين تأثير را داشتند. اين بدان معناست كه دخالت منطقه گرايي انتقادي در بافت هاي تاريخي كمترين تأثير و مانع از ديده منطقه گرايي انتقادي بوده و مي توان با حفظ اصول فرهنگي و منطقه اي نگاهي جهاني داشت بدون اينكه سنت را به فراموشي سپرد.