تهيه و ارزيابي عملكرد نانوذره‌هاي آلژينات پوشش داده شده با تري‌متيل‌كايتوسان (TMC) و پلي‌اتيلن‌گلايكول (PEG) براي رسانش خوراكي انسولين

در بيماران ديابتي، ترشح انسولين از لوزالمعده مختل شده كه منجر به تزريق روزانه انسولين مي ­شود. تزريق انسولين سبب ايجاد عفونت، درد و تنش در درازمدت مي­ شود. دارورساني خوراكي انسولين مي­ تواند يك جايگزين مناسب براي تزريق باشد. هرچند در رسانش خوراكي، به دليل تخريب آنزيمي در دستگاه گوارش، پايداري كم در pH معده و سدهاي فيزيكي مخاط روده، زيست­ دسترس­ پذيري انسولين پايين است. بنابراين، ساخت سامانه­ هاي كارآمد حامل، مانند نانوذر ه­ها، مي­تواند راه حل مناسبي براي محافظت از داروهاي حساس مانند انسولين باشد. هدف از اين پژوهش، تهيه يك سامانه آلژينات/ تري­ متيل­ كايتوسان (TMC)/ پل ي­اتيلن­ گلايكول (PEG) در اندازه نانو به منظور كنترل رهايش انسولين از آن و افزايش زمان ماندگاري نانوذره در دستگاه گوارش است. نخست، اندازه نانوذره­ ها و بازده به دام افتادن (EE) انسولين، بهينه سازي شده و شرايط بهينه براي نسبت­ هاي انسولين/ آلژينات، TMC/ آلژينات و دور همزن، به ترتيب برابر با 1، 5/4 و rpm 500 به دست آمد. سپس، در شرايط بهينه، نانوذره ­هاي آلژينات بارگذاري شده با انسولين، تهيه شده و به دنبال آن، با TMC پوشش داده شدند و سرانجام، نانوذره ­ها توسط متوكسي پلي­ اتيلن ­گلايكول (mPEG) پگيله شدند. پس از بهينه­سازي شرايط، اندازه نانوذره­ ها و EE به ترتيب 195 نانومتر و % 39/92 به دست آمد و بازده بارگذاري (LE) انسولين در نانوذره ­ها % 75/21 محاسبه شد. برهمكنش بين لايه­هاي گوناگون نيز، با آزمون FT-IR تأييد شده و بررسي رهايش انسولين در محيط ­هاي شبيه سازي شده معده (SGF) و روده (SIF) انجام شد. اين مطالعه­ ها نشان دادند كه بيش ­ترين ميزان رهايش انسولين، در طي 6 ساعت اوليه بوده و پس از آن، روند رهايش به تقريب ثابت مي­ شود. همچنين با پگيله كردن نانوذرات، ميزان رهايش انسولين به مقدار چشمگيري افزايش مي­ يابد.