بررسي تطبيقي شاخص‌هاي صنعت گردشگري در دولت‌هاي دهم و يازدهم

Comparative Study of Indicators of Tourism Industry In the tenth and eleventh administrations

ايران كشوري با پتانسيل‌هاي متنوع گردشگري فرهنگي، تاريخي، طبيعي، تنوع قوميتي و هنري بدون شك مي‌تواند يكي از روش‌هاي توسعه باشد؛ اما علي‌رغم حرف‌هاي خوش آب و رنگ دولت‌ها در اين خصوص همچنان اين صنعت جايگاه واقعي خود را به‌عنوان عامل توسعه ‌نيافته است. در اين تحقيق كه باهدف مطالعه تطبيقي شاخص‌هاي صنعت گردشگري در دولت دهم و يازدهم صورت گرفته با تحليل محتواي كيفي مصاحبه ده تن از خبرگان در حوزه گردشگري در سطح مديريت، اجرا و آموزش به اين نتيجه دست‌يافتيم چارچوب كنترلي و نظارتي گردشگري، محيط تجاري و زيرساخت‌هاي گردشگري، منابع انساني، فرهنگي و طبيعي گردشگري زمينه رونق صنعت گردشگري را فراهم مي‌آورد. تحليل مصاحبه‌ها نشان مي‌دهد عدم وجود يك سند جامع راهبردي در كشور و تغييرات پي‌درپي مديران صنعت گردشگري و اولويت قرار ندادن اين صنعت در همه دولت‌ها حاكي از آن است كه تغييرات در اين صنعت آن‌قدر چشمگير نيست كه تفاوت‌هاي قابل‌ارائه‌اي داشته باشد؛ بنابراين شاخص‌هاي صنعت گردشگري در دولت‌هاي دهم و يازدهم تفاوت چنداني نداشته است. پيشنهاد مي‌شود سند جامع راهبردي اين صنعت تدوين و مصوب شده و اقدامات اجرايي با كمك خبرگان كاربرد اين حوزه جدا از هرگونه رويكرد سياسي در ساختار دولت‌ها در نظر گرفته شود. با اين روند شاخص‌هاي شناسايي‌شده در اين تحقيق محقق مي‌گردد.

Iran, a country with diverse cultural, historical, natural, ethnic and artistic tourism potentials can undoubtedly be one of development styles. But despite the good-natured words of the administrations in this regard, the industry has not yet developed its real status as a growth factor. In this study, which aims at a comparative study of the indicators of tourism industry in the tenth and eleventh administrations, by analyzing the qualitative content of interviews with ten experts in the field of tourism at the levels of management, implementation and training, we have drawn the conclusion that the control and supervisory framework of tourism, commercial environment and tourism infrastructure, human, cultural and natural resources provide the thriving tourism industry. The analysis of the interviews reveals that the lack of a comprehensive strategic document in the country and the consecutive changes in the managers of the tourism industry and the lack of prioritization of this industry in all administrations indicate that the changes in the industry are not so significant that provide remarkable differences. Therefore, the indicators of the tourism industry in the tenth and eleventh administrations are not significantly different. It is recommended that the comprehensive strategic document of the industry be formulated and adopted by assistance of experts in this field to be considered apart from any political approach in the structure of governments. With this trend, identified indicators in this study will be realized.