تحليل استعاري وجود شناسي صدرايي: استعاره جهتي داخل – خارج

زبان شناسان شناختي از دو ابزار «طرح واره تصويري» و «استعاره مفهومي» جهت تبيين فرايند شناخت در انسان بهره مي برند. طرح واره تصويري ساختاري ذهني است كه حاصل مواجهه انسان با پديده هاي تكرارشونده حسي است. استعاره مفهومي نيز اين طرح واره تصويري را به صورت نظام ­مند به مفاهيم انتزاعي و غير محسوس تعميم مي دهد. مواجهه روزمره انسان با ظرف هاي فيزيكي همانند بدن انساني، خانه و وسايل نقليه، طرح واره جهتي داخل – خارج (ظرف) را در ذهن انسان ايجاد مي كند و انسان با توسل به استعاره هاي مفهومي از اين طرح واره جهت فهم مفاهيم انتزاعي به مثابه ظرف بهره مي برد. ملاصدرا جهت توصيف مفاهيم متافيزيكي وجود، ماهيت و عدم از الفاظي همانند «ظرف»، «وعاء»، «دار»، «بقعه» بهره مي برد. او همچنين از ورود و خروج به ظرف وجود يا عدم سخن به ميان مي آورد. از وجود خارجي در تقابل با وجود ذهني استفاده مي كند. اين شواهد در چارچوب طرح واره تصويري ظرف و استعاره هاي مفهومي مبتني بر اين طرح واره قابل فهم است.

no abstract