ردپاي بوم شناختي توريسم در نواحي روستايي مطالعه موردي: روستاي وشنوه (شهرستان قم، بخش فردو)

مطالعات و اقدامات تجربي زيادي براي عملياتي كردن مفهوم توسعه پايدار و مدل‌هاي ارزيابي آن صورت پذيرفته است. اما، علي‌رغم تمام اين اقدامات، نتايج حاصل از پيشرفت به سوي پايداري مطلوب نبوده است. از طرف ديگر مطالعات نخستين در كشور نيز حاكي از وجود چالش‌هاي عمده در جهت دستيابي به پايداري توسعه گردشگري به‌ويژه در روستاهاي هدف گردشگري مي‌باشد.در اين پژوهش سعي شده است تا با روشي توصيفي تحليلي و با تكيه بر مطالعات كتابخانه‌اي اسنادي و نيز برداشت هاي ميداني(توزيع پرسشنامه و مصاحبه با دهيار و شوراي روستا و نيز گردشگران)، ميزان اثرات زيست محيطي وارده به روستاي وشنوه توسط گردشگران به وسيله مدل ردپاي بوم شناختي برآورد گردد. جامعه آماري اين پژوهش تعداد گردشگراني است كه در سال 1391 به روستاي وشنوه مراجعه نموده اند. با توجه به اينكه در سال 1391 تعداد 10000 نفر گردشگر به اين روستا وارد شده اند، بنابراين با استفاده از فرمول كوكران حجم نمونه آماري برابر با 350 نفر برآورد گرديد. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه ردپاي بوم شناختي گردشگري در روستاي وشنوه در گروه هاي مصرفي مواد غذايي، حمل و نقل، گرمايش، آب، برق و نيز توليد زباله برابر با 1.08(سرانه هر گردشگر) هكتار بوده است.مقايسه اين مقدار با فضاي پشتيبان آن، بيانگر آن است كه گردشگري در روستاي وشنوه براي براوردن نيازهاي زيستي و پايداري زيست محيطي خود متكي به منطقه اي فراتر از اين روستا مي باشد.