گردشگري روستايي راهبردي براي تحقق توسعه روستايي ؛ (مطالعه موردي: فقر روستاهاي دهستان ميشخاص از توابع بخش سيوان، شهرستان ايلام)

مقاله حاضر به گردشگري روستايي به عنوان راهبردي جهت تحقق توسعه روستايي پرداخته است. فرض مطالعه بر اين است كه گردشگري روستايي مي تواند تاثير مثبتي بر كاهش فقر و توسعه روستايي بگذارد. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر روش انجام، توصيفي تحليلي است. براي گردآوري داده ها از روش هاي اسنادي و ميداني (پرسشنامه محق ساخته، مشاهده و مصاحبه) استفاده شده است. جامعه آماري تحقيق شامل سرپرستان هشت روستاي گردشگري دهستان ميشخاص مي باشد و داراي بيشترين حجم گردشگر مي باشند كه تعداد آنها به 1638 خانوار است. حجم نمونه با استفاده از جدول اچ. اس بولا 325 نفر برآورد شده است شيوه نمونه گيري به صورت طبقه اي چند مرحله اي بوده است. بدين ترتيب كه كل روستاهاي دهستان ميشخاص (8 روستا) را مشخص كرده و بنابر تناسب جمعيتي از هر روستا به روش تصادفي ساده نمونه گيري به عمل آمد.براي تجزيه و تحليل داده ها از از آمار هاي توصيفي و آمارهاي استنباطي استفاده شده است. بررسي عوامل تاثيرگذار در كاهش فقر در اثر توسعه گردشگري روستايي از ديدگاه مشاركت كنندگان در تحقيق نشان داد كه ضريب تعيين 799/. بوده است. بنابراين مي توان گفت كه توسعه گردشگري با توجه به ايجاد رابطه با ابعاد توسعه روستايي نقش مهمي در كاهش فقر روستايي ايفا كرده است. نتايج تحليل مسير نشان مي دهد كه همه ابعاد گردشگري روستايي مورد بررسي، اثرات مستقيمي بر فقر روستايي دارند. بيشترين اثر مستقيم متعلق به بعد اقتصادي (0.28) و كمترين اثر متعلق به بعد كالبدي (0.11) است.