روايت شناسي داستان خواجه نعمان بر اساس نظريه تودوروف

بدون عنوان

اميرارسلان نامدار، از داستان‌هاي كهن ادبيات شفاهي فارسي است. آن را حدفاصل قصه‌پردازي سنتي و رمان‌نويسي در ايران دانسته‌اند. قصه‌هاي عاميانه، همواره موردتوجه ساختارگرايان و روايت‌شناسان قرار گرفته‌اند. در اين ميان، تودوروف در بررسي روايت‌هاي اسطوره‌اي، به‌ويژه قصه‌ها، موفقيت چشم‌گيري يافته‌است. در اين مقاله، به تحليل و بررسي اولين داستان از كتاب اميرارسلان نامدار با عنوان "خواجه نعمان و سود سرشار او" براساس نظريه تودوروف مي‌پردازيم. به لحاظ ساختار زباني، اين داستان بر محور افعال (كنش‌ها)، شكل گرفته‌است. از ديدگاه نحوي؛ دو پي رفت اصلي (پايه) در ابتدا و انتهاي روايت قرارگرفته‌اند كه دو پي رفت فرعي را در خود جاي‌داده‌اند. نحوه به‌كارگيري پي رفت‌ها در متن نيز، به شيوه درونه‌گيري است. از منظر وجوه روايتي؛ وجه غالب در داستان، اخباري و زمان وقوع افعال، گذشته است.

بدون چكيده