اثر زمان آخرين آبياري و برداشت بر كيفيت ميوه و تحمل به سرمازدگي انگور بيدانه سفيد

در سيستم تربيت خزنده انگور، زمان قطع آخرين مرحله آبياري تاكستان و به‌دنبال آن زمان شروع برداشت محصول تابع روش مصرف محصول، قيمت خريد آن و شرايط اقليمي و مواجه نشدن مراحل توليد محصول كشمش در فضاهاي باز با بارندگي‌هاي اوايل پاييز مي‌باشد. اين پژوهش در سال‌هاي 1394 تا 1396 با هدف بررسي اثر تغيير زمان قطع آخرين مرحله آبياري و برداشت محصول 10 روز بعد از آن بر ميزان تحمل جوانه‌هاي انگور رقم بيدانه سفيد نسبت به سرما و كيفيت ميوه انجام شد. آزمايش در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با 3 تيمار و 6 تكرار اجرا گرديد. تيمارها شامل تيمار اول: قطع آبياري در 5 شهريور و برداشت محصول 15 شهريور، تيمار دوم: قطع آبياري در 15 شهريور و برداشت محصول در 25 شهريور (شاهد) و تيمار سوم: قطع آبياري در 25 شهريور و برداشت محصول در 4 مهر بود. بعد از رخ دادن سرماي زودرس پاييزه سال 1395 و ارزيابي درصد جوانه‌هاي سبز شده در بهار سال بعد، مقدار آن در تيمارهاي دوم و سوم به‌ترتيب برابر 46/19 و 31/19% بود و با اختلاف معني‌دار نسبت به تيمار اول (با مقدار 8/%15) بيشتر بود ولي بين تيمار دوم و سوم اختلاف معني‌دار مشاهده نشد. بعد از اعمال سرمادهي مصنوعي كه طي دو نوبت و در پانزدهم و بيستم اسفند 1394 انجام شد، تيمار سوم با اختلاف معني‌دار كمترين LT50 را بر اساس نشت يوني با دماي 86/7- درجه سلسيوس داشت و متحمل‌ترين تيمار نسبت به سرمادهي مصنوعي بود. با اندازه‌گيري كيفيت ميوه طي سال‌هاي آزمايش، درصد ماده‌هاي جامد محلول و pH ميوه‌هاي حاصل از تيمار سوم به‌ترتيب برابر 57/27 و 25/3 بود كه نسبت به تيمارهاي اول و دوم با اختلاف معني‌داري بيشتر بود. يافته‌هاي اين پژوهش مشخص نمود كه بر خلاف تصور رايج، قطع آبياري و برداشت با تاخير نسبت به شاهد تفاوتي در تحمل به سرماي مصنوعي و سرمازدگي طبيعي تاك‌ها نداشت.