كاركرد تشبيه در پهنه شعر محمدحسين (بهجت تبريزي) شهريار

Similarity work in the poetry area of Mohammad Hussein (Behjat Tabrizi) Shahriar

تشبيه يكي از مهم ترين صورت هاي خيالي شاعرانه است و برجسته ترين جوهره شعر است، در بررسي صور خيال شاعران تشبيه بالاترين كاربرد در شعر شاعران خود را نشان مي دهد. در اين مقاله سعي تمام داشته ايم به صورت اختصار برجستگي سخنوري و هنرآرايي در به كارگيري تشبيه در اشعار شهريار را نشان دهيم و همت گمارده ايم تشبيه هاي مختص و البته شهريار وار كه به سبك شهريار در كلامش متجلي شده، بياوريم. استفاده شهريار از صنايع بديعي و آرايه هاي ادبي خصوصا تشبيه شيوه خاص خود را داشت كه استفاده از تشبيه تركيبي يا تشبيه در تشبيه بسيار جلب نظر مي كند. به طور مثال: تشبيه بليغ (اضافه تشبيهي) طوطي تند خراسانم و ياد لب تر مي گشايد به رخم دكه قناد هنوز كه صد البته اين تشبيهات نيز در آثار قدما نيز ديده مي شود اما به كارگيري تشبيه در تشبيه بسيار زيبا آورده شده است. نظير: سر زلفش چرا بر نگيرد روي ماهش را مگر بر ابر سيه خورشيد را در بر نمي گيرد

Similarity is one of the most important poetic imaginary forms and is the most prominent essence of poetry. In the study of the imagery of poets, the likeness of poets shows the highest use in poetry poetry. In this article, we have tried to show the abundance of rhetorical and artistic expressions in the use of simile in Shahriar's poems and we endeavor to bring forth unique and, of course, mundane examples of Shahriyar in his Word. The use of archeology from artifacts and literary arrays was especially likelihood of its own way, which makes use of the likeness of likeness or likeness in similarity. For example, the likeness of the white (similar to the likeness). The parrot is spicy and reminds me of the smell of lunch, as it still is Of course, these similes are also seen in ancient works, but the use of similitude is presented in a very nice simile. Like Why does not his head come up on his moon, except on the clouds of the sun.