بررسي تطبيقي شاخص هاي پايداري اجتماعي مسكن(مطالعه موردي؛ محلات اسكان غيررسمي اهواز)

(A comparative study of social stability indices for housing (case study: Ahvaz socially excluded localities

در سال‌هاي اخير توسعه پايدار و به تبع آن توسعه پايدار محله‌اي در مجامع علمي مطرح شده است. كه ارتباط تنگاتنگي با آسيب‌هاي اجتماعي، زيست‌محيطي، امنيت، مشاركت، شكل بافت و مديريت شهري دارد. هدف اصلي پژوهش حاضر بررسي تطبيقي شاخص‌هاي پايداري اجتماعي مسكن در محلات اسكان غيررسمي اهواز مي‌باشد. روش پژوهش به ‌صورت توصيفي-تحليل و پيمايشي مي‌باشد. جامعه آماري خانوارهاي ساكن محلات اسكان غيررسمي مي‌باشد. حجم نمونه بر اساس مدل كوكران 381 نفر محاسبه شده است براي افزايش دقت كار تعداد 450 پرسشنامه توزيع گرديد. در اين پژوهش از ميان 6 بافت مشخص در شهر، بافت حاشيه‌اي كه شامل 18 محله مي‌شد انتخاب شده و در هر محله با توزيع و تكميل پرسشنامه و بهره‌گيري از مدل ويكور، تاپسيس، الكتر و مدل ادغامي‌كپلند اقدام به مقايسه تطبيقي محلات شهر و رتبه‌بندي آن‌ها بر اساس شاخص‌هاي پايداري اجتماعي مسكن گرديد. بر اساس يافته‌هاي پژوهش ميزان پايداري محلات بدين ترتيب اولويت‌بندي مي‌شود: محلات زرگان، زويه 1، زويه 2 با امتياز 5 داراي سطح پايدار، محلات منبع آب، علي‌آباد، حصيرآباد و كوي طاهر با امتياز 4 داراي سطح نسبتاً پايدار، محلات آل صافي، ملاشيه، نهضت آباد و كريشان داري سطح نيمه پايدار و محلات گلدشت، چنيبه عليا، كوي علوي داراي سطح نسبتاً ناپايدار و محلات گلبهار، شهرك رزمندگان و كوي سياحي داراي سطح ناپايدار مي‌باشد.

In recent years, sustainable development and therefor sustainable development for neighbourhoods have been proposed in scientific community. This is closely connected to socail damage, environmental issues, security, collaboration and urban management. For the development of sustainable housing in urban neighbouhoods, 10 indicators has been used in social dimension. The aim of this inverstigation was comparative study of sustainability indicators for housing in informal settlement areas of Ahvaz. Research population was families living in informal areas. 384 individuals were cochranʾs sample size. In order to increase the accuracy of research, 450 questionnaires were distributed. 18 neighbourhoods in city border were chosen out of 6 distinguished districts. Nonparametric tests such as Manu-Whitney, Kruskal-Wallis tests were used for analysis and comparison amany neighbours. The prioritization was bused on the results of sustainity of neighbourhoods: Zergan, zoviye 1 and zoviye 2 with a score of 5 had a stable level for their local identity, a sense of homeplace and residentʾs co-opration. Aliabad, Manbaʾ ab, Hasir abad and taher neighbourhoods with a score of 4 were known as relatione stable. Al-e-Safi, Mallashia, Nehzatabad and Krishan as semi stable and Goldasht, upper chenibeh and Allavi neighbourhoods were known as relatively unstable and Golbahar, Razmandeghan and sayyahi Alley were unstable