بررسي تطبيقي الگوهاي مشاركت بخش دولتي و خصوصي در آموزش عالي علوم پزشكي در پنج قاره

زمينه و هدف : مشاركت بخش دولتي و خصوصي علاوه بر تأمين مالي پروژه به بهره‌گيري از ظرفيت‌هاي بخش خصوصي مانند دانش و تجربه تخصصي نيز توجه دارد. هدف اين مطالعه تطبيق الگوهاي مشاركت بخش دولتي و خصوصي در آموزش عالي علوم پزشكي در پنج قاره براي انتخاب مدل مناسب نظام آموزش پزشكي بود. روش بررسي: اين پژوهش به بررسي تطبيقي مشاركت بخش دولتي و خصوصي آموزش عالي پرداخته است. با استفاده از كليد واژه هاي مرتبط با مشاركت عمومي خصوصي پايگاههاي اطلاعاتي معتبر به علاوه وبسايت هاي دانشگاههاي بزرگ در پنج قاره جستجو شد. نمونه گيري دانشگاه ها بر اساس انتخاب راهبردي، هدفمند و ميزان دسترسي به اطلاعات انجام شده است. يافته ها: يكي از الگوهاي خوب مشاركت استفاده از منابع بخش خصوصي براي آموزش كارآموزان در محيط كار واقعي بوده است كه براي هر دو شريك دولتي و خصوصي سودآوري داشته است. شريك بخش خصوصي از نيروي كار ارزانتري برخوردار مي گردد و شريك بخش دولتي در هزينه هاي خود صرفه جويي خواهد نمود. همچنين ارائه خدمات مشاوره اي و انتقال دانش از سوي بخش دولتي براي شريك بخش خصوصي از ديگرروشهاي مشاركت بود. نتيجه گيري: به نظر مي رسد مشاركت بخش دولتي خصوصي در دانشگاههاي علوم پزشكي با استفاده از منابع بخش خصوصي براي آموزش باليني ظرفيتي قابل قبول باشد. به نحوي كه سياستگذاري آموزش، تنظيم مقررات مربوطه و نظارت بر كميت و كيفيت آموزش به بخش دولتي و تامين محل يادگيري، انتقال دانش و تجربه تخصصي به بخش خصوصي محول گردد.

Background and objective: Public-private partnership reduces the project fund. Besides, it focuses on utilizing private-sector capacities such as knowledge and specialized experience. The aim of this study was to match the public-private partnership models in medical education in five continents to choose a suitable model for the medical education system. Methods and Materials: This study has compared the public-private partnership models in higher education. The valid databases and websites of major universities across five continents have been searched by proper keywords of public-private partnership. The sampling of universities was done based on strategic choice, purposefulness, and access to information. Results: One of the good models of the partnership was to use private sector resources to train trainees in the real work environment that has benefited both public and private partners. The private sector partner had cheaper labor and the public sector partner saved money. There were furthermore, another appropriate model was consulting and knowledge transfer services for the private sector by the public sector. Conclusion: It seems that using private-sector resources for clinical education as a public-private partnership in universities of medical sciences are suitable. On the other hand, the public sector lays education policy and regulation and monitors the quality and quantity of education. Correspondingly, the private sector will be responsible for providing learning space, transfer of knowledge and specialized experience.