بررسي و تحليل توزيع فضايي پديده شرجي در سواحل شمالي خليج فارس

يكي از پديده هاي اقليمي كه توجه كمي در سطح ايران و جهان به آن شده، پديده ي شرجي است. اين پديده به ويژه در مناطق ساحلي از افزايش توام عناصري چون دما و رطوبت به همراه سكون جوي و عدم صعود جريان هوا حاصل مي شود. رطوبت نسبي در ارتباط با دما، عاملي كليدي در شكل گيري احساس شرجي مي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي تغييرات مكاني فراواني روزهاي شرجي در گستره شمال خليج فارس است. بدين منظور از الگوي خودهمبستگي فضايي طي بازه هاي زماني 10 ساله 1965-1975، 1975-1985، 1985-1995، 1995-2005 و 2005 - 2015 استفاده شده و داده هاي دما و رطوبت113 ايستگاه سينوپتيك از سازمان هواشناسي كشور استخراج گرديد. از اين رو به كمك اين ايستگاه پايگاه داده اي به ابعاد 528×18263 كيلومتر به كمك روش كريجينگ ميانيابي شده است و به عنوان پايگاه داده اي نهايي مورد استفاده قرار گرفت. پس از تشكيل پايگاه داده اي به منظور محاسبه روزهاي شرجي از نمايه لنكستر-كارستن استفاده شده است و به منظور تحليل الگوي خودهمبستگي فضايي روزهاي شرجي شناسايي شده به كمكنمايه لنكستر-كارستن از دوشاخص فضايي G* و I بهره گرفته شده است. نتايج حاصل از اين مطالعه نشان داد كه توزيع فضايي شرجي از توزيع خوشه اي تبعيت مي كند. در بازه زماني اول خوشه خود همبستگي فضايي مثبت در جنوب شرق منطقه مورد مطالعه مشاهده شد. بتدريج اين خوشه به سمت نواحي شمالي خليج فارس بويژه سواحل بوشهر جابجا شده است. در عين حال وضعيت رطوبت نسبت به دما، در پهنه هاي با الگوي خودهمبستگي فضايي مثبت، افزايش محسوس تري را تجربه كرده است.تغييرات مثبت رطوبت، نسبت به دما، تحت تاثير گرمايش جهاني، به عوامل ديناميكي جو بخصوص تشديد پديده پرسينگ جوي نسبت داده مي شود.

no abstract