بهره‌گيري از معيارهاي شاخص روش IMDPA در پهنه‌بندي شدت بيابان‌زايي منطقه جنوب شرق زاهدان

بيابان­زايي به معني تخريب زمين در مناطق خشك و نيمه­خشك، امروزه به عنوان يكي از جدي­ترين مشكلات جامعه جهاني در آمده است. در اين تحقيق چهار معيار اقليم، خاك، پوشش گياهي و فرسايش بادي براي ارزيابي شدت بيابان­زايي در منطقه جنوب شرق زاهدان مناسب تشخيص داده شده و پتانسيل بيابان­زايي با استفاده از مدل ايراني IMDPA مورد ارزيابي قرار گرفته است. وضعيت بيابان­زايي در هر يك از واحدهاي كاري ژئومورفولوژيكي پس از امتيازدهي به شاخص­هاي هر معيار تعيين شده است. از هم­پوشاني شاخص­ها در نرم­افزار ArcGIS، نقشه معيارها ترسيم شده كه از تركيب آنها در نهايت نقشه نهايي شدت بيابان­زايي منطقه مورد مطالعه تهيه شده است. نتايج توزيع فراواني كلاس­هاي شدت فعلي بيابان­زايي منطقه نشان مي­دهد 23/39 درصد مساحت منطقه در كلاس كم و ناچيز، 5/75 درصد در كلاس متوسط، 61/69 درصد در كلاس شديد و 9/17درصد منطقه در كلاس خيلي شديد شدت بيابان­زايي قرار دارند. معيار اقليم با ارزش 25/3 بيشترين تأثير را در بيابان­زايي منطقه داشته كه نشان­دهنده نقش اصلي عوامل طبيعي در بيابان­زايي منطقه مورد مطالعه مي­باشد.

this article has no abstract.