اثربخشي شناخت ‌درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر كاهش نشانه‌هاي افسردگي، نشخوار فكري و تنظيم هيجان در زنان باردار

هدف: هدف پژوهش تعيين اثربخشي شناخت ‌درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر كاهش نشانه‌هاي افسردگي، نشخوار فكري و تنظيم هيجان زنان باردار بود. روش: روش پژوهش شبه آزمايشي با گروه گواه، پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري 1 ماهه و جامعه آماري 500 نفر از زنان در دوره 1 تا 6 ماهگي بارداري مراجعه كننده به مراكز بهداشتي-درماني شهرستان قروه در استان كردستان بود. به روش نمونه‌گيري در دسترس ابتدا 263 نفر كه ملاك‌هاي ورود به پژوهش را داشتند؛ فهرست و سپس 30 نفر پس از ارزيابي باليني، انتخاب و به‌صورت تصادفي در گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. ابزار پژوهش مقياس افسردگي بك-ويرايش دوم (1996)، پاسخ نشخوار گونه نولن-هوكسما و مورو (1991)، تنظيم هيجان گراس و جان (2003) و برنامه شناخت ‌درماني مبتني بر ذهن آگاهي برگرفته از برنامه سگال، ويليامز و تيزديل (2018) و ديميجان، گودمن، فلدر، گالوپ، براون و بك (2016) بود كه در 8 جلسه هفتگي 90 دقيقه­اي اجرا و داده­ها با استفاده از تحليل واريانس مختلط با اندازه گيري مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه برنامه ‌درماني بر نشانه‌هاي افسردگي (06/55 =F، 001/0 =P)، نشخوار فكري (88/25 =F، 001/0 =P) و زير مقياس‌هاي تنظيم هيجان شامل بازاريابي شناختي (27/9 =F، 02/0 =P) و فرونشاني (69/4 =F، 036/0 =P) اثر داشته و دستاوردهاي درماني در مرحله پيگيري پايدار مانده است. نتيجه‌گيري: مي­توان از اين روش ­درماني كه كم‌هزينه و كارآمد است، براي درمان اختلال­هاي هيجاني و بهبود وضعيت روان­شناختي زنان باردار استفاده كرد.

Aim: The purpose of the present study was to determine the effectiveness of Mindedness-Based Cognitive Therapy (MBCT) on reducing the symptoms of depression, rumination, and emotion regulation in pregnant women. Method: A quasi-experimental design with pre-test, post-test and a one month followup with control group was used. The statistical population included 500 pregnant women referred to health centers in the town of Ghorveh in Sanandaj province in Iran who were one to six months pregnant. Through available sampling method, 263 women who met the inclusion criteria were selected and out if these, 30 participants were randomly assigned to two groups of MBCT or control. Research tools were Beck’s (1996) Depression Inventory- II, Rumination Response Scale (Nolen-Hoeksema & Morrow, 1991), Emotion Regulation Questionnaire (Gross & John, 2003) and the MBCT program which was adapted from Segal, Williams, & Teasdale (2018) and Dimidjian, Goodman, Felder, Gallop, Brown, & Beck (2016). This was administered to the experimental group during eight weekly, 90-minute sessions and collected data was analyzed using mixed model repeated measures analysis of variance. Results: Findings showed that MBCT had a significant effect on improving depression symptoms (F= 55.06, P= 0.001), rumination (F= 25.88, P= 0.001), and emotion regulation subscales including cognitive reappraisal (F= 9.27, P= 0.02), and suppression (F= 4.69, P= 0.036), and treatment gains were maintained at follow-up. Conclusion: This method can be used as a low-cost and effective treatment for the treatment of emotional disorders and improving the psychological status of pregnant women.