عنوان مقاله :
تعيين دز رسيده به جنين در اسكن Ventilation/Perfusion ريه با استفاده از شبيه‌سازي مونت‌كارلو
عنوان به زبان ديگر :
Determining the Fetal Dose in Ventilation/Perfusion Scan Using Monte Carlo Simulation
پديد آورندگان :
وكيلي، شهاب الدين دانشگاه علوم پزشكي اصفهان - دانشكده ي پزشكي - گروه فيزيك پزشكي , شهبازي‌گهرويي، داريوش دانشگاه علوم پزشكي اصفهان - دانشكده ي پزشكي - گروه فيزيك پزشكي
كليدواژه :
جنين , بارداري , پرتو , شبيه‌سازي مونت‌كارلو , اسكن تهويه - پرفيوژن
چكيده فارسي :
مقدمه: آمبولي ريوي (Pulmonary embolism يا PE) يك انسداد در يكي از رگ‌هاي ريه است و اسكن V/Q (Ventilation/Perfusion scan) به عنوان يكي از روش‌هاي تشخيصي آن در زنان باردار است كه بررسي دز رسيده به جنين و مقايسه‌ي آن با مقادير توصيه شده، اهميت فراواني دارد. هدف از انجام اين مطالعه، تعيين دز رسيده به جنين در اسكن V/Q با استفاده از شبيه‌سازي مونت‌كارلو بود.
روش‌ها: در اين روش، از يك فانتوم زن باردار بزرگسال و تمام اندام‌هاي جابه‌جا شده‌ي بدن او براي انجام شبيه‌سازي استفاده شد. اعضاي چشمه براي هر يك از راديوداروهاي مورد استفاده در دو اسكن تهويه و پرفيوژن ريه شامل ريه و مثانه براي راديوداروهاي (Xenon)133Xe، (Krypton) 81mKr و آئروسل (99mTc-DTPA (Technetium diethylene-triamine-pentaacetate aerosol براي اسكن تهويه‌ي ريوي و نيز ريه، مثانه و كبد براي راديوداروي (99mTc-MAA (Technetium Macroaggregated Albumin براي اسكن پرفيوژن ريه بودند.
يافته‌ها: براي 99mTc-MAA در دز تجويزي 200 مگا‌بكرل، مقدار دز رسيده به جنين 1/01 ميلي‌گري و بيشينه‌ي دز 1/97 ميلي‌گري بود كه هر دو بيشتر از حد مجاز (1 ميلي‌گري) توصيه شده توسط (International Commission on Radiological Protection (ICRP بودند. براي 99mTc-DTPA مقدار دز و بيشينه دز رسيده به جنين زير 1 ميلي‌گري بود و براي 133Xe و 81mKr مقدار دز رسيده به جنين ناچيز بود.
نتيجه‌گيري: با توجه به بالاتر بودن مقدار دز رسيده به جنين براي راديوداروي 99mTc-MAA، بايد به زن باردار در صورت لزوم اسكن، آگاهي لازم داده شود.
چكيده لاتين :
Background: Pulmonary embolism (PE) is a blockage in one of the pulmonary arteries. Ventilation/Perfusion
(V/Q) scan is one the diagnostic methods of PE in pregnant women. It is necessary to investigate fetal dose and
compare it with recommended values. The aim of this study was to determine the fetal dose in V/Q scan using
Monte Carlo simulation.
Methods: An adult pregnant woman phantom and all her displaced organs were used for simulation. Source
organs were defined for each of the radiopharmaceuticals used in two lung ventilation and perfusion scans,
including lung and bladder for 133Xe, 81mKr, and technetium diethylene-triamine-pentaacetate aerosol (99mTcDTPA-aerosol) for lung ventilation scan, and lung, bladder, and liver for 99mTc-technetium macroaggregated
albumin (MAA) for lung perfusion scan. Fetal dose was determined and evaluated using the simulation output
after calculations.
Findings: For 99mTc-MAA at prescription dose of 200 MBq, fetal dose was found to be 1.01 mGy, maximum
fetal dose was 1.97 mGy, and both of them were more than the values recommended by International
Commission on Radiological Protection (ICRP). For 99mTc-DTPA, fetal and maximum doses were below 1 mGy,
and for 133Xe and 81mKr, fetal dose was negligible.
Conclusion: It is concluded that considering higher dose to the fetus (200 MBq of 99mTc-MAA), if the pregnant
woman scan is needed, her awareness must be done.
عنوان نشريه :
مجله دانشكده پزشكي اصفهان
