عنوان مقاله :
بررسي تأثير آموزش مبتني بر خودكارامدي بر كنترل فشار خون در بيماران مبتلا به پرفشاري خون
عنوان به زبان ديگر :
The Effect of a Self-Efficacy-Based Education Program on Blood Pressure Control in Patients with Hypertension
پديد آورندگان :
روزبهاني، رضا دانشگاه علوم پزشكي اصفهان - دانشكده ي پزشكي - گروه پزشكي اجتماعي , گلشيري، پرستو دانشگاه علوم پزشكي اصفهان - دانشكده ي پزشكي - گروه پزشكي اجتماعي , اسكندري، زهرا دانشگاه علوم پزشكي اصفهان - دانشكده ي پزشكي - گروه پزشكي اجتماعي
كليدواژه :
فشار خون , خودكارآمدي , استرس
چكيده فارسي :
مقدمه: با توجه به شيوع بالاي فشار خون و اهميت كنترل آن توسط بيمار، پژوهش حاضر با هدف تعيين تأثير آموزش مبتني بر خودكارامدي بر كنترل فشار خون در بيماران مبتلا به پرفشاري خون انجام گرديد.
روش‌ها: در اين مطالعه‌ي نيمه تجربي، 80 بيمار مبتلا به پرفشاري خون در دو گروه 40 نفره (مورد و شاهد) قرار گرفتند. آموزش استراتژي‌هاي خودكارامدي براي اعضاي گروه مورد انجام شد و گروه شاهد مداخله‌اي دريافت نكرد. بيماران قبل و سه ماه بعد از آموزش، پرسش‌نامه‌ي خودكارامدي عمومي (General Self-Efficacy Scale يا GSES) و مقياس استرس ادراك شده (Perceived Stress Scale يا PSS) را تكميل نمودند. فشار خون بيماران نيز قبل و سه ماه بعد از مداخله اندازه‌گيري و بين دو گروه مقايسه گرديد.
يافته‌ها: ميانگين فشار خون سيستوليك قبل و بعد از مداخله در گروه مورد به ترتيب 15/9 ± 136/7 و 13/3 ± 124/3 ميلي‌متر جيوه بود و سطح آن در گروه موردكاهش معني‌داري پيدا كرد (0/001 = P). ميانگين فشار خون سيستوليك قبل و بعد از مداخله در گروه شاهد به ترتيب 14/8 ± 134/0 و 9/5 ± 134/8 ميلي‌متر جيوه به دست آمد و تفاوت معني‌داري بين دو زمان مشاهده نشد (0/790 = P). تغييرات نمره‌ي خودكارامدي در گروه مداخله به طور معني‌داري بيشتر بود (0/001 > P). همچنين، تغييرات نمره‌ي استرس در دو گروه اختلاف معني‌داري را نشان داد (0/001 > P).
نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد خودكارامدي در كنترل فشار خون بيماران مؤثر مي‌باشد و پيش‌نياز رفتار محسوب مي‌شود و مي‌توان از استراتژي‌هاي ارتقاي خودكارامدي جهت كنترل فشار خون در بيماران مبتلا به پرفشاري خون بهره برد.
چكيده لاتين :
Background: Regarding the high prevalence of hypertension and the significance of its control by patients, the
present study aimed to specify the effect of a self-efficacy-based education program on blood pressure control in
patients with hypertension.
Methods: In a quasi-experimental clinical trial study, 80 patients with high blood pressure were divided into two
equal groups of 40 patients. The self-efficacy strategies were trained in the intervention group while no
intervention was offered in the control group. The patients filled out the Sherer General Self-Efficacy Scale
(GSES) and the Cohen Perceived Stress Scale before and three months after the intervention. Moreover, the
patients’ blood pressure was measured and compared before and three months after the intervention.
Findings: In intervention group, the mean systolic blood pressure was 136.7 ± 15.9 and 124.3 ± 13.3 mmHg
before and after the intervention, respectively, which significantly decreased (P = 0.001). In control group, the
mean systolic blood pressure was 134.0 ± 8.18 and 134.8 ± 9.5 mmHg before and after the intervention,
respectively, which showed no significant difference (P = 0.790). The changes in the self-efficacy score were
significantly higher in the intervention group as compared with the control group (P < 0.001). Moreover,
comparison of the stress score of two groups indicated a significant difference in this regard (P <0.001).
Conclusion: Self-efficacy seems to be effective in controlling patients’ blood pressure, and be regarded as a
pre-requisite for appropriate behavior. To put concisely, self-efficacy enhancement strategies can be employed to
control blood pressure in patients with hypertension.
عنوان نشريه :
مجله دانشكده پزشكي اصفهان
