ارتقاء كيفي آميختگي اجتماعي با تأكيدي بر نمايانگر ريخت‌شناسي (مطالعه موردي: محلات آبادان)

در واكنش به جدايي گزيني اجتماعي، ترويج آميختگي اجتماعي روندي نوپا در طراحي و توسعه شهر است. ترجمان اجتماعي اين سياست خلق محلاتي است كه افراد متنوعي با سن، پس‌زمينه‌هاي قومي-نژادي، درآمدي و... را در خود جاي دهند. به سبب كمتر موردعلاقه قرار گرفتن اين موضوع آگاهي از اين سازوكار در بوم شهري ايران ناچيز است. هدف از پژوهش سنجش بعد ريخت‌شناسي در ترويج آميختگي اجتماعي است كه با مورد پژوهي محلات آبادان تبيين شده است. معيارهاي مربوطه با مطالعات كتابخانه‌اي، بازديدهاي ميداني و با استفاده از روش تحليلي كمي و كيفي موردبررسي قرارگرفته است. لذا پس از مرور مفاهيم مرتبط، با بررسي نمونه موردي به آزمون فرضيات پرداخته و در قالب نتايج تحقيق، راهبردهاي كالبدي قابل‌تعميم در بعد ريخت‌شناسي به‌عنوان ابزاري در جهت طراحي محلات باهدف تنوع اجتماعي با دو رويكرد اختلاط و ارتباط ارائه‌شده است.