تغيير زمان تصميم‌گيري عامل انطباق قطعيت در تصميمات گروهي است

مقدمه: تصميمات ديگران همواره مي‌تواند در تصميمات ما اثرگذار باشد. مطالعات زيادي وجود دارد كه اين اثرات را به ‌خوبي نشان داده‌اند. اثر اجتماعي مي‌تواند بيشترين تأثير را بر متغيرهاي تصميم‌گيري ازجمله قطعيت تصميم بگذارد. اخيراً مطالعه جالبي نشان داده‌ است كه در يك تصميم‌گيري گروهي افراد تمايل دارند قطعيت تصميم خود را به يكديگر نزديك كنند در حالي كه دقت تصميمشان را حفظ كنند. از آنجايي ‌كه دقت تصميم نمي‌تواند اين تأثير را توضيح دهد، سؤال مهم اينجاست كه كدام متغير تصميم به‌گونه‌اي تغيير مي‌كند كه مي‌تواند منجر به تغيير در قطعيت و در نهايت به هم نزديك شدن قطعيت تصميم شود. مواد و روش‌ها: به‌منظور پاسخ به اين سؤال، ده شركت‌كننده در‌ يك آزمايش روان فيزيك در دو مرحله جداگانه انفرادي و گروهي شركت كردند. در هر دو حالت از شركت‌كننده‌ها خواسته مي‌شد تا جهت حركت نقاط نمايش داده ‌شده را تعيين كنند و تصميم و قطعيت خود به ‌صورت همزمان گزارش نمايند. در مرحله گروهي شركت‌كننده‌ها با چهار شريك كامپيوتري كه توسط داده‌هاي به‌ دست‌ آمده از مرحله انفرادي به وجود آمده بودند جفت مي‌شدند. تصميمات نهايي توسط هر شركت‌كننده‌اي كه قطعيت بالاتري داشت تعيين مي‌شد. در اين حالت، تصميم و قطعيت شريك براي شركت‌كننده به نمايش در مي‌آمد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه شركت‌كنندگان نه تنها سعي مي‌كنند قطعيت خود را به قطعيت شريكشان نزديك كنند بلكه قطعيت بالاتري را در مقايسه با حالت انفرادي گزارش كردند. ما مشاهده كرديم اگرچه نزديك شدن قطعيت در دقت تصميم اثر ندارد اما زمان واكنش در هر دو حالت به طور معني‌داري متفاوت بود. نتيجه‌گيري:‌ اين مطالعه نقش زمان واكنش در تغيير قطعيت و در نهايت انطباق قطعيت را نشان مي‌دهد. اين مطالعه بار ديگر بر رابطه معكوس بين قطعيت و زمان واكنش حتي در يك تصميم‌گيري گروهي تأكيد دارد.

Introduction: Others’ decision could constantly affect our decisions. There are numerous studies which revealed this effect properly. The social influence could affect mos t of the decision parameters, especially the confidence. Recently, an interesting study showed that participants tend to match their confidence to each other while they preserve their decision accuracy in a group decision making task. Since the decision accuracy is not able to explain this effect, the main question is which decision parameter is changing in a way which could be resulted in changing in the confidence and ultimately the confidence matching. Materials and Methods: In order to answer this question, ten subjects attended into a Psycho-Physic study with two separate sessions; Isolated and Social. In both situations, the participants were required to determine the direction of the presented motion dots and report their decision and confidence simultaneously. In the social situation, subjects were paired with four computergenerated partners, which had been created based on the data from the isolated session. The joint decisions were determined by the decision of either partner which had higher confidence. In this session, confidence and decision of the partner were represented to the participant. Results: The results indicated the subjects not only try to match their confidence to their partners, but also reported higher confidence in comparison with the isolated situation. We observed although the confidence matching did not affect the decision accuracy, however, the reaction time varied significantly in both sessions. Conclusion: This study reveals the role of reaction time in changing the confidence and consequently the confidence matching. This study once again emphasis on the reverse correlation of the reaction time and confidence even in a group decision making task.