تأثير 12 هفته تمرين پيلاتس بر مقادير پلاسمايي PGC1-α و آيريزين زنان چاق

چاقي شايع­ترين اختلال سوخت و سازي و مهم­ترين مشكل دهه اخير به شمار مي­رود. فعاليت ورزشي با تأثير بر PGC-1α و متعاقب آن افزايش مايوكاين آيريزين موجب تغيير ساختار بافت چربي سفيد و تبديل آن به بافت چربي قهوه­اي مي­شود و مي­تواند اثرات منفي چاقي را كاهش دهد. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير 12 هفته تمرين پيلاتس بر مقادير پلاسمايي PGC-1α و آيريزين زنان چاق بود. روش كار: پژوهش حاضر از نوع توسعه­اي و روش آن نيمه­تجربي به صورت پيش­آزمون، پس­آزمون بود. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه زنان چاق با BMI بالاتر از 30 و دامنه سني 25 تا 35 سال شهر سمنان بودند. از اين جامعه، تعداد 30 نفر به عنوان نمونه آماري به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. گروه آزمايش پروتكل تمرين ورزشي پيلاتس كه شامل انجام حركات كششي، قدرتي، هماهنگي عصبي عضلاني و تعادل بود را به مدت 12 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 5/1 ساعت اجرا كردند. از روش الايزا براي اندازه­گيري متغيرهاي PGC-1α و آيريزين در 48 ساعت قبل از شروع پروتكل تمريني و 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين استفاده گرديد. از روش تحليل كوواريانس در سطح معنا­داري (05/0p≤) براي تجزيه و تحليل داده­ها استفاده ­شد. يافته­ ها: نتايج نشان داد 12 هفته تمرين ورزشي پيلاتس منجر به افزايش معنادار در PGC-1α (027/0p=) و آيريزين (001/0p=) در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل شد. نتيجه­ گيري: به طور كلي، نتايج پژوهش حاضر نشان مي­دهد 12 هفته تمرين پيلاتس مي­تواند موجب افزايش PGC-1α و آيريزين پلاسمايي ­شود و مي­توان بيان كرد كه احتمالاً اين نوع تمرين تأثير مثبتي بر تبديل بافت چربي سفيد به چربي قهوه­اي و افزايش گرمازايي در بدن مي­شود.

This Article has no English Abstract