بازتاب نقش تمثيلي خورشيد (آفتاب) در آيينه ي غزل نزاري قهستاني

The reflection of the allegoric role of the sun in Nezari,s sonnets

حكيم نزاري قهستاني از شاعران شيرين زبان و نادره گفتار ادب فارسي در نيمه دوم قرن هفتم وآغاز قرن هشتم هجري قمري است. ديوان اشعارش، فرهنگ نامه اي از دين، حكمت، عرفان و آميخته اي از فرهنگ عميق ايران، يونان، هند و شريعت مقدس محمدي (ص) است. شعر حكيم ابزاري براي انعكاس دردهاي مردم زحمت كش و ستم ديده بوده است و غزلش آب زلال چشمه عشق و جنون و شعله ي شوق و وجد و حال. نزاري مضامين و مفاهيم والاي شعريش را به انواع علوم بلاغي و تصويرهاي شاعرانه بديع به ويژه تشبيه، استعاره و تمثيل آراسته و هنرمنديش را به خوبي در اين زمينه آشكار ساخته است. شاعر براي بيان نمادين و تمثيلي انديشه هاي خويش به خورشيد و واژگان مترادف آن نظر داشته است كه مي توان اشارات نمادين و عرفاني آن را در شعرش مشاهده كرد. كاربرد تمثيلي خورشيد در شعر نزاري ناشي از كهن الگوهاي موجود در ناخودآگاهي جمعي اوست كه ريشه در اساطير و باورهاي نوع انسان دارند. پژوهنده در پژوهش پيش رو بر آن است كه به روش توصيفي - تحليلي نقش تمثيلي خورشيد (آفتاب) را در غزل حكيم نزاري مورد كنكاش قرار دهد تا به ژرفاي شگفت انگيز انديشه ي خاص اين شاعر تصويرگر پي ببرد.

Hakim nezari ghohestani was one of the Persian eloquent poets in the late 7th and early 8 th century. His book of poems includes religion, wisdom and Sufism and is a mixture of Persian, Indian, and greek cuhure, and the prophet mohammad,s Islamic law. His poems reflect the pains of the overworked and embittered workers who have been wronged and his sonnets are a source of love, and passion. He has beautifully employed simile metaphore, imagery and allegory in his poems. To represent his ideas, he eloquently use the sun and every other term related to the sun. This lies in the poet,s uncons ciousness rooted in the mankind,s tendenly to mythology.the present paper was an attempt to analyse the allegoric use of the sun in nezari,s poems.