تدوين برنامه درماني مبتني بر الگوي پويشي تجربه‌اي و اثربخشي آن بر افزايش ابرازگري هيجاني در افراد مبتلا به افسردگي

Develop of treatment program based on dynamic experiential model and its effectiveness on emotional expressiveness in depressed patients

شواهد روزافزوني وجود دارد كه افراد مبتلا به افسردگي مشكلاتي در ابرازگري هيجان دارندكه ممكن است نقش كليدي در سبب شناسي و تداوم اين اختلال داشته باشد. به باور برخي متخصصان هيجانات سركوب شده مي ­توانند به نشانگان آسيب­ زا از جمله افسردگي منجر شوند. هدف اين پژوهش، تدوين برنامه درماني مبتني بر الگوي پويشي تجربه­ اي و تعيين اثربخشي آن بر ابرازگري هيجاني در افراد مبتلا به اختلال افسردگي بود. براي اين منظور، طي يك پژوهش نيمه ­آزمايشي با طرح پيش ­آزمون - پس­ آزمون و گروه كنترل 30 بيمار مبتلا به اختلال افسردگي به صورت نمونه­ ي در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. برنامه درماني در طي 20 جلسه بر روي گروه آزمايشي اجرا شد. گروه‌ها در ابتدا، انتها و دو ماه بعد از اتمام پژوهش، از نظر ابرازگري هيجاني مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج تحليل كواريانس نشان داد كه برنامه درماني موجب افزايش ابرازگري هيجاني در افراد مبتلا به افسردگي مي­ شود. نتايج آزمون اندازه ­گيري مكرر نشان داد كه اين تأثير در دوره پيگيري دو ماهه ماندگار بوده است. اين پژوهش از لزوم يادگيري و ابرازگري هيجان در افراد مبتلا به افسردگي حمايت مي­ كند.

There is increasing evidence that people with depression disorder have emotional expressiveness problems that may play a key role in the pathology and continuity of this disorder. Some experts say suppressed emotions can lead to traumatic symptoms, including depression. So, the aim of this study was to develop of treatment program based on dynamic experiential model and determine its effectiveness on emotional expressiveness in depressed patients. Disorder. To this purpose, in a pretest–posttest semi- experimental research with control group, 30 patients with depression disorder were selected through convenience sampling method and randomly divided into experimental and control group. The experimental group underwent 20 sessions of treatment program and the control group did not receive any treatment. Score of emotional expressiveness in experimental and control groups was evaluated at beginning, after the treatment, and at 2-month follow-up. The results of covariance analysis showed treatment program improves emotional expressiveness in depressed patients. Also, results of repeated measure test showed a persistent effect over a two-month follow-up period. Overall, this study emphasizes on necessity of training and emotional expressiveness in depressed patients.