تاثير چارانتين بر بيان ژن Pdx1 در رت هاي ديابتي شده با استرپتوزوتوسين

پروتئين Pdx1 يك فاكتور رونويسي است كه در تكوين پانكراس و تنظيم بيان ژن انسولين نقش كليدي دارد و هدف از مطالعه حاضر ارزيابي ماده مؤثر چارانتين بر درمان بيماري ديابت و افزايش بيان ژن Pdx1 در ديابت است كه اين ژن يك ژن كليدي در رونويسي از پانكراس مي‌باشد. روش كار: در مطالعه تجربي حاضر تعداد 42 سر رت نر بالغ نژاد ويستار به صورت تصادفي به 7 گروه شاهد سالم، شاهد ديابتي، كنترل متفورمين، كنترل چارانتين 150 ميلي‌گرم بر كيلوگرم و سه گروه دريافت‌كننده ماده مؤثر چارانتين با دوز (50، 100 و 200 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) تقسيم شدند. همه گروه به جز گروه شاهد و كنترل چارانتين، با ماده شيميايي استرپتوزوتوسين با تزريق درون صفاقي ديابتي شدند. پس از آن به مدت چهار هفته ماده مؤثر چارانتين را دريافت كردند. در پايان داده‌ها مورد ارزيابي آماري قرار گرفت. يافته‌ها: با توجه به داده‌هاي به‌دست‌آمده مي‌توان دريافت كه كمترين ميزان بيان مربوط به گروه ديابتي (C) و بيشترين ميزان بيان بين گروه‌هاي دريافت‌كننده دوزهاي مختلف چارانتين مربوط به دوز 100 (F) بود و همچنين كمترين دوز دريافتي در گروه E (50) مشاهده شد. نتيجه‌گيري: طبق شواهد مي‌توان نتيجه گرفت افزايش بيان ژن Pdx1 وابسته به دوز نبوده است. پس از ايجاد ديابت در گروه‌هاي بيمار به ‌شدت افت پيدا كرده و بعد از استفاده از چارانتين و داروي متفورمين تا حدودي اين كاهش بيان جبران شده است.